اتاق نیوز_ نایب رییس اتاق ایران و رییس اتاق کرمان با بیان اینکه در جنگ اقتصادی دشمن به دنبال تخریب ارکان اقتصادی کشور است، اظهار کرد: شهدای ما در این تحریم ها واحدهای اقتصادی نابود شده اند.
به گزارش پایگاه خبری اتاق نیوز، محسن جلال پور، نایب رئیس اتاق ایران و رئیس اتاق بازرگانی کرمان که یکی از برجسته ترین صادرکننده های محصولات غذایی است در گفت و گو ی تفضیلی با خبرنگار ما در خصوص آثار و تبعات تحریم بانک مرکزی بر اقتصاد ایران صحبت کرد که ماحصل آن از نظرتان می گذرد.
به زعم شما با اتفاقات جدید پیش آمده و امضای رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا مبنی بر تحریم بانک مرکزی ایران چه تبعاتی برای اقتصاد کشور در پی دارد
سال ها ست دولت هایی که روبروی ما هستند خیلی صریح اعلام کردند که با ایران یک جنگ اقتصادی دارند. آثار این تحریم از پایان دهه 70 و اوایل دهه 80 شروع شد و روز به روز هم وسعت بیشتری گرفته است از آن جا که این حمله به صورت یک دفعه و با شدت در یک مرحله نبوده و مرحله به مرحله افزایش پیدا کرده است ؛ما متوجه این موضوع نشدیم یا آن را جدی نگرفتیم در حالی که این موضوع نیاز به یک دفاع جدی دارد.
زمانی یک بنگاه اقتصادی با 400 نفر پرسنل راه اندازی می شود وبنابر این امکانات و شرایط را برای این بنگاه بزرگ آماده و سازماندهی می کنند. اما زمانی یک بنگاه کوچک را ذره ذره بزرگ می کنند و تجهیزات لازم را به خوبی فراهم نمی آورند که در نهایت با مشکل اساسی مواجه می شود. به نظر من مساله ای که هنگام تحریم به آن توجه نشد ؛ این است که این طرح مرحله به مرحله جلو آمد و ما هم در جریان کاری خود با این تحریم جلو آمدیم و هر دفعه طرح قدیم را خنثی نکردیم.در واقع مین هایی که کار گذاشته بودند خنثی نکرده و تا به امروز جلو آمده ایم.
موضوعی که امروز باید بدان توجه کرد این است که آثار و تبعات جنگ نظامی در جامعه نمود می یابد. تخریب ساختمان ها ،کشته ، زخمی و اسیر شدن افراد از مهم ترین تبعات آن هستند. در جنگ اقتصادی هم این بنگاه های اقتصادی هستند که از کار کردن باز می مانند،ورشکست شده و اسیر شرایط موجود می شوند .اما آثار آن به چشم آحاد جامعه نمی آید، باید دید در چند سال گذشته چند بنگاه اقتصادی دچار مرگ شدند؟ آیا کسی متوجه این موضوع شده است؟!
همان طور که گفتم آثار تحریم اقتصادی به خوبی آثار جنگ نظامی در جامعه نمود پیدا نمی کند. بنابراین فرماندهی واحد برای آن وجود ندارد. در جنگ وقتی حمله می شد همه کشور منسجم بودند به گونه ای که ارتش، سپاه و بسیج در خط مقدم بودند و همه کشور هم آنها را پشتیبانی می کردند.امروز سوال ما فعالان بازرگانی از مسولان این است که چه کسی مدیریت جنگ اقتصادی را بر عهده دارد؟
در جنگ نظامی 8 ساله ما، اگر موشکی به محلی برخورد می کرد و 50 نفر کشته می شدند همه مسوولان تدبیر می کردند که چه کنند تا دفعه بعد این اتفاق نیفتد. اما وقتی 50 واحد بخش خصوصی در شهر صنعتی تعطیل شد، کجا جلسه ای در این باب تشکیل شد؟ جنگ نظامی مرگ افراد و جنگ اقتصادی مرگ بنگاه ها را به دنبال دارد
_به زعم شما در شرایط موجود خود بخش خصوصی برای بیرون رفت از وضع موجود چه کرده است ؟آیا شما هم دست روی دست گذاشتید و کاری از پیش نبردید؟
براساس اطلاعاتی که دارم برخی از واحدهای خصوصی برای دور زدن تحریم در 16 نقطه دنیا شرکت هایی را تشکیل داده اند که با هم مراوده دارند و به قدری در این مسیر با هم پاسکاری می کنند که در نهایت اصل قضیه که جابه جایی کالا به ایران است ؛ گم می شود. این کارها هزینه دارد.اما بخش خصوصی نهایت تلاش خود را برای دور زدن تحریم ها انجام می دهد.
دولت در این راه چقدر پشتیبان بخش خصوصی بوده است؟
به اعتقاد من دولت نباید در مدیریت کار ورود کند و آن باید آن را به بخش خصوصی واگذار کند. زیرا هرجا که دولت ورود کند عرصه تنگ تر می شود. بنابراین ما هیچگونه توقع از مسوولان کشور در دور زدن تحریم ها در قالب ارایه راهکار، پیشنهاد یا ایجاد سازمان نداریم. اما توقع داریم و سوال ما از دولت این است که وقتی بخش خصوصی به عنوان خط مقدم در این تحریم حداکثر تلاش را در یافتن راهکار، ابزار و غیره می کند آیا نیاز به پشتیبانی هایی که بتواند به این راه ادامه دهد دارد یا خیر؟
حرف ما این است که وقتی 16بار مسیر برای آوردن کالا دور زده می شود؛قاعدتا هزینه زیادی برای بخش خصوصی به همراه دارد. حال دولت باید بخشی از این هزینه را پرداخت کند یا با توجه به تحریم خارجی موانع داخلی را کاهش دهد. ما می خواهیم نظام از ما پشتیبانی کند و مشکلات پیش روی ما را کم کند.
من بنگاه خود را مثال می زنم طی 5 سال گذشته هزینه هایی که در خصوص انتقال پول، حمل کالا و قراردادهایش انجام می دهد حداقل تا 30 درصد افزایش داشته است. ما این مبلغ را پرداخت می کنیم و هیچ سر و صدایی هم نداریم زیرا احساس می کنیم وظیفه ماست تا ضرر بدهیم، هزینه کنیم و به دنبال سود نباشیم تا سربلند باشیم و صادرات خود را در تحریم افزایش دهیم. اما توقع ما این است که با مشکلات داخلی دست و پنجه نرم نکنیم. اگر از ما پشتیبانی نمی کنید لااقل ما را دچار گرفتاری های جدید نکنید.
در واقع خواست بخش خصوصی در چنین شرایطی این است که دست و پای ما را نبندید و به دشمن تحویل ندهید.
مهم ترین کاری که دولت در این شرایط جهت بهبود اوضاع می تواند انجام دهد؛چیست؟
بستن ال سی های ریالی که پس از ماجرای اختلاس 3هزار میلیارد دلاری انجام گرفت؛مهم ترین مشکلی است که دولت برای صادرکنندگان ایجاد کرده است و قاعدتا گشایش مجدد ال سی کمک شایانی برای بخش خصوصی خواهد بود.متاسفانه بعد از اختلاس اخیر فعالان بخش خصوصی به شدت برای اخذ وام و تسهیلات مورد نیازشان دچار مشکل شده اند.
از طرف دیگر در شرایطی که بخش خصوصی نمی تواند ارز خود را وارد کشور کند دولت بیاید بدهی های خود به بخش خصوصی را پرداخت کند تا شرایط تسهیل شود نه این که بخش خصوصی در این گرداب فرو افتد.
در این راستا به دولت پیشنهاد کردیم که با بانک ها قراردادی منعقد کند تا اصل پول توسط بانک ها به طلبکاران دولت پرداخت شود و دولت هم سود آن را در ظرف چند سال پرداخت کند تا این دوره بگذرد. نه بانک ها و نه دولت این طرح را قبول نکردند.
بخش خصوصی راهکارهایی را برای دورزدن تحریم ها و وفق دادن خود با شرایط موجود می یابد اما در این میان انتظار داریم در داخل کشور محدودیت ها به حداقل ممکن برسد.
پایان پیام /
کد خبر:
17166
تاریخ انتشار: 12 دی 1390 - 12:21
اتاق نیوز_ نایب رییس اتاق ایران و رییس اتاق کرمان با بیان اینکه در جنگ اقتصادی دشمن به دنبال تخریب ارکان اقتصادی کشور است، اظهار کرد: شهدای ما در این تحریم ها واحدهای اقتصادی نابود شده اند.
به گزارش پایگاه خبری اتاق نیوز، محسن جلال پور، نایب رئیس اتاق ایران و رئیس اتاق بازرگانی کرمان که یکی از برجسته ترین صادرکننده های محصولات غذایی است در گفت و گو ی تفضیلی با خبرنگار ما در خصوص آثار و تبعات تحریم بانک مرکزی بر اقتصاد ایران صحبت کرد که ماحصل آن از نظرتان می گذرد.
به زعم شما با اتفاقات جدید پیش آمده و امضای رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا مبنی بر تحریم بانک مرکزی ایران چه تبعاتی برای اقتصاد کشور در پی دارد
سال ها ست دولت هایی که روبروی ما هستند خیلی صریح اعلام کردند که با ایران یک جنگ اقتصادی دارند. آثار این تحریم از پایان دهه 70 و اوایل دهه 80 شروع شد و روز به روز هم وسعت بیشتری گرفته است از آن جا که این حمله به صورت یک دفعه و با شدت در یک مرحله نبوده و مرحله به مرحله افزایش پیدا کرده است ؛ما متوجه این موضوع نشدیم یا آن را جدی نگرفتیم در حالی که این موضوع نیاز به یک دفاع جدی دارد.
زمانی یک بنگاه اقتصادی با 400 نفر پرسنل راه اندازی می شود وبنابر این امکانات و شرایط را برای این بنگاه بزرگ آماده و سازماندهی می کنند. اما زمانی یک بنگاه کوچک را ذره ذره بزرگ می کنند و تجهیزات لازم را به خوبی فراهم نمی آورند که در نهایت با مشکل اساسی مواجه می شود. به نظر من مساله ای که هنگام تحریم به آن توجه نشد ؛ این است که این طرح مرحله به مرحله جلو آمد و ما هم در جریان کاری خود با این تحریم جلو آمدیم و هر دفعه طرح قدیم را خنثی نکردیم.در واقع مین هایی که کار گذاشته بودند خنثی نکرده و تا به امروز جلو آمده ایم.
موضوعی که امروز باید بدان توجه کرد این است که آثار و تبعات جنگ نظامی در جامعه نمود می یابد. تخریب ساختمان ها ،کشته ، زخمی و اسیر شدن افراد از مهم ترین تبعات آن هستند. در جنگ اقتصادی هم این بنگاه های اقتصادی هستند که از کار کردن باز می مانند،ورشکست شده و اسیر شرایط موجود می شوند .اما آثار آن به چشم آحاد جامعه نمی آید، باید دید در چند سال گذشته چند بنگاه اقتصادی دچار مرگ شدند؟ آیا کسی متوجه این موضوع شده است؟!
همان طور که گفتم آثار تحریم اقتصادی به خوبی آثار جنگ نظامی در جامعه نمود پیدا نمی کند. بنابراین فرماندهی واحد برای آن وجود ندارد. در جنگ وقتی حمله می شد همه کشور منسجم بودند به گونه ای که ارتش، سپاه و بسیج در خط مقدم بودند و همه کشور هم آنها را پشتیبانی می کردند.امروز سوال ما فعالان بازرگانی از مسولان این است که چه کسی مدیریت جنگ اقتصادی را بر عهده دارد؟
در جنگ نظامی 8 ساله ما، اگر موشکی به محلی برخورد می کرد و 50 نفر کشته می شدند همه مسوولان تدبیر می کردند که چه کنند تا دفعه بعد این اتفاق نیفتد. اما وقتی 50 واحد بخش خصوصی در شهر صنعتی تعطیل شد، کجا جلسه ای در این باب تشکیل شد؟ جنگ نظامی مرگ افراد و جنگ اقتصادی مرگ بنگاه ها را به دنبال دارد
_به زعم شما در شرایط موجود خود بخش خصوصی برای بیرون رفت از وضع موجود چه کرده است ؟آیا شما هم دست روی دست گذاشتید و کاری از پیش نبردید؟
براساس اطلاعاتی که دارم برخی از واحدهای خصوصی برای دور زدن تحریم در 16 نقطه دنیا شرکت هایی را تشکیل داده اند که با هم مراوده دارند و به قدری در این مسیر با هم پاسکاری می کنند که در نهایت اصل قضیه که جابه جایی کالا به ایران است ؛ گم می شود. این کارها هزینه دارد.اما بخش خصوصی نهایت تلاش خود را برای دور زدن تحریم ها انجام می دهد.
دولت در این راه چقدر پشتیبان بخش خصوصی بوده است؟
به اعتقاد من دولت نباید در مدیریت کار ورود کند و آن باید آن را به بخش خصوصی واگذار کند. زیرا هرجا که دولت ورود کند عرصه تنگ تر می شود. بنابراین ما هیچگونه توقع از مسوولان کشور در دور زدن تحریم ها در قالب ارایه راهکار، پیشنهاد یا ایجاد سازمان نداریم. اما توقع داریم و سوال ما از دولت این است که وقتی بخش خصوصی به عنوان خط مقدم در این تحریم حداکثر تلاش را در یافتن راهکار، ابزار و غیره می کند آیا نیاز به پشتیبانی هایی که بتواند به این راه ادامه دهد دارد یا خیر؟
حرف ما این است که وقتی 16بار مسیر برای آوردن کالا دور زده می شود؛قاعدتا هزینه زیادی برای بخش خصوصی به همراه دارد. حال دولت باید بخشی از این هزینه را پرداخت کند یا با توجه به تحریم خارجی موانع داخلی را کاهش دهد. ما می خواهیم نظام از ما پشتیبانی کند و مشکلات پیش روی ما را کم کند.
من بنگاه خود را مثال می زنم طی 5 سال گذشته هزینه هایی که در خصوص انتقال پول، حمل کالا و قراردادهایش انجام می دهد حداقل تا 30 درصد افزایش داشته است. ما این مبلغ را پرداخت می کنیم و هیچ سر و صدایی هم نداریم زیرا احساس می کنیم وظیفه ماست تا ضرر بدهیم، هزینه کنیم و به دنبال سود نباشیم تا سربلند باشیم و صادرات خود را در تحریم افزایش دهیم. اما توقع ما این است که با مشکلات داخلی دست و پنجه نرم نکنیم. اگر از ما پشتیبانی نمی کنید لااقل ما را دچار گرفتاری های جدید نکنید.
در واقع خواست بخش خصوصی در چنین شرایطی این است که دست و پای ما را نبندید و به دشمن تحویل ندهید.
مهم ترین کاری که دولت در این شرایط جهت بهبود اوضاع می تواند انجام دهد؛چیست؟
بستن ال سی های ریالی که پس از ماجرای اختلاس 3هزار میلیارد دلاری انجام گرفت؛مهم ترین مشکلی است که دولت برای صادرکنندگان ایجاد کرده است و قاعدتا گشایش مجدد ال سی کمک شایانی برای بخش خصوصی خواهد بود.متاسفانه بعد از اختلاس اخیر فعالان بخش خصوصی به شدت برای اخذ وام و تسهیلات مورد نیازشان دچار مشکل شده اند.
از طرف دیگر در شرایطی که بخش خصوصی نمی تواند ارز خود را وارد کشور کند دولت بیاید بدهی های خود به بخش خصوصی را پرداخت کند تا شرایط تسهیل شود نه این که بخش خصوصی در این گرداب فرو افتد.
در این راستا به دولت پیشنهاد کردیم که با بانک ها قراردادی منعقد کند تا اصل پول توسط بانک ها به طلبکاران دولت پرداخت شود و دولت هم سود آن را در ظرف چند سال پرداخت کند تا این دوره بگذرد. نه بانک ها و نه دولت این طرح را قبول نکردند.
بخش خصوصی راهکارهایی را برای دورزدن تحریم ها و وفق دادن خود با شرایط موجود می یابد اما در این میان انتظار داریم در داخل کشور محدودیت ها به حداقل ممکن برسد.
پایان پیام /
