حالا من از شما سوال دارم؛ نشست خبری جشنواره‌ی فجر چه زمانی برگزار شد؟

 

قبلا از برگزاری آن نشست خبری چه اطلاعاتی از جشنواره فجر منتشر شده بود؟

 

 

پس، حضور من هم در همین راستاست. پشت پرده‌ای در کار نیست. ببینید، نگاه «دایی‌جان ناپلئونی» خیلی جذاب است. یک عزیزی می‌گفت هر ایرانی یک «ایرج پزشک‌زاد» ‌است و برای خودش یک «دایی‌جان ناپلئون» خلق کرده است. من هم نفهمیدم «پشت پرده» یعنی چه؟

 

 

معلوم است که دوست ندارم اعلام شود. وقتی قرار است یک رویدادی به اسم تهمورس پورناظری یا هنر هنرمند دیگری که نامش جایگاهی دارد، جایی اعلام شود، باید مورد قبول تام آن هنرمند قرار گیرد تا این اتفاق بیفتد؛ اما به هر حال «پشت پرده» نیز معنای درستی ندارد.

 

 

پس از روی کار آمدن دولت «تدبیر و امید» من از آقای مرادخانی - معاون هنری وزارت ارشاد - خواستم دیداری با او داشته باشم و ایده‌هایی را مطرح کنم. جلسه‌ای بر گزار شد و من هم پیشنهاداتم را مطرح کردم. پس از آن قرار شد شورایی تشکیل شود تا به نظرات من جامه‌ی عمل پوشانده شود. خلاصه سعی کردم با همه‌ی توانم به آرزویم تحقق بخشم و از همه‌ی روابطم در این راستا استفاده کنم.

 

 

جشنواره توان پرداخت دستمزد من را ندارد. شما می‌دانید که بودجه‌ی جشنواره چقدر است؟

 

 

اگر پنج‌بار این بودجه را جمع بزنند، به‌اندازه‌ی گردش مالی سال گذشته‌ی من می‌شود. قیمت من اصلا این‌ رقم‌ها نیست. این مبلغ‌ها توهین به من است. من برای مملکتم کار می‌کنم. شما فکر کرده‌اید این جشنواره قرار است به من اعتبار دهد؟! هنرمندان به جشنواره اعتبار می‌دهند یا جشنواره به آن‌ها؟

 

 

من فقط کمک می‌کنم.

 

 

حرف‌تان را قبول ندارم.

 

 

چون هیچ‌کدام از نمایندگان رسانه‌های کشور در نشست مربوط به این رویداد، یک پرسش هم درباره جدول نداشتند. پس حتما این جدول مهم نبوده که حتی یک خبرنگار هم به آن نپرداخت.

 

 

مگر به‌جز این است که مهم‌ترین اتفاق یک جشنواره اجراهایش است؟ آیا دکورش مهم است یا چیز دیگری؟ حیرت‌انگیز است که جامعه‌ی خبری این مملکت یه سوال در این‌باره نپرسید. جامعه‌ی رسانه‌ای آن روز آمده‌ بود تا توهم‌هایی را که چند نفر به آن‌ها القا کرده‌اند و اتفاقا مدت‌ها هم هست که دارد این کار را می‌کند و برایش هم هزینه کرده است، بپرسد. البته از طرفی باورم نمی‌شد، طی دو ماه بی‌خبری، جشنواره مهم‌ترین رویدادی شود که رسانه‌ها به آن بپردازند. همین برایم کافی است و تهمورس به آنچه‌ می‌خواست رسید.

 

 

نه جوابم این نیست؛ من متولد دهه‌ی 50 هستم و موزیسین‌های دهه‌ی 50 تعدادشان انگشت‌شمار است. وقتی ما دوره‌ی جوانی را می‌گذراندیم، هیچ امکاناتی وجود نداشت. مثلا هر دوماه یک‌بار یک آلبوم منتشر می‌شد و شاید هر شش‌ماه هم اجرایی روی صحنه می‌رفت. می‌خواهم بگویم هیچ‌ خبری نبود. تهمورسی که این دوره را گذرانده است،‌ این کار را با جوانان نمی‌کند.

 

من و آقای نوربخش در همه‌ی بخش‌های جشنواره هم‌گام با هم پیش رفتیم و من یک تنه پیش نرفتم. قسمت جوان جشنواره هم برایم مهم‌ترین بخش بوده است؛ اما نه به‌شکل سال‌های گذشته که به چند جوان انعامی می‌دادند تا صدای‌شان را کوتاه کنند. من هم جوان بودم و مثل خیلی از این جوان‌ها در سرم فقط سودای موسیقی داشتم. من هم در زمان جوانی تنها عشقم فقط موسیقی بود.

 

بنده هزار برابر شما نگران این بخش هستم. برای همین، رویدادی را برای جوانان در نظر گرفتیم. به‌طوری که از آن‌ها خواسته‌ایم در ابتدای کنسرت‌هایی که مخاطب زیاد دارد، برنامه اجرا کنند. به جای این‌که آن جوان به سالن رودکی برود و 70 نفر او را ببینند، در سالنی اجرا می‌کند که 1700 نفر او را می‌بینند. درست است که به جای یک ساعت، 10 دقیقه اجرا می‌کند، اما عیبی ندارد، زیرا آغازگر تمام برنامه‌های پرمخاطب جشنواره، جوانان و نوجوانان هستند.

 

 

لیستی را شامل نام تمام موزیسین‌ها ایجاد کردیم. برخی پذیرفتند در این برنامه باشند، برخی هم نه. شاید چون فکر کردند کار سطح بالایی نیست. یکی از دوستان هم این پیشنهاد را صرفا به‌خاطر ما قبول کرد و گفت اگر شما می‌گویید، حتما کار درستی است. اتفاقا فردای رونمایی، همان شخص به من گفت، اگر پیشنهادتان را نمی‌پذیرفتم، پشیمان می‌شدم.

 

وقتی نوجوانی در فستیوال «جوان» یک ساعت ساز می‌زند و اتفاقا اول هم می‌شود، بعدش چه اتفاقی برای او می‌افتد؟ تمام درد این است که اتفاقی نمی‌افتد. خودم در سال 1369 رتبه‌ی اول استعدادهای جوان را کسب کردم. مسابقه‌ای بود که در آن، از هنرمند 4 ساله تا 30 ساله، استعداد جوان محسوب می‌شدند. حتی جایزه هم به ما ندادند.

 

ما سعی می‌کنیم، فعالیت این جوانان را رصد کنیم و اتفاقا تیم‌های قبل از ما بسیار سنگ‌اندازی می‌کنند تا ما حتی به یک آرشیو هم دست پیدا نکنیم.

 

 

مهم نیست چه کسانی هستند، منظورم آنانی است که نمی‌خواهند. منظورم از این توضیحات این است که شما بدانید جوانان امسال در چه سطحی کار می‌کنند. من به جشنواره‌های قبلی ایراد وارد می‌کنم. مثلا همین «نسلی‌ دیگر». نسلی دیگر از چی؟ یعنی چه؟ از 17 ساله تا 40 ساله می‌شد نسلی دیگر. من با این روند مخالفت دارم.

 

 

در تمام دنیا شرایط این‌گونه است که فستیوال، یکسری هنرمند را به‌واسطه مدیر برنامه‌های‌شان دعوت می‌کند یا آن‌ها رزومه‌شان را می‌فرستند. روش ما هم همین‌طور است. در هیچ جای دنیا گروهی دو سال پشت سر هم در جشنواره حضور نمی‌یابد؛ اما ارکستر سمفونیک و ارکستر ملی شرایط شان فرق دارد. ما امسال به کسی برتری ندادیم. سعی کردیم اجراهایی که سلیقه‌ی مشترک را دربرمی‌گیرد، در یک شب نباشند. در بخش بین‌المللی نیز تمرکز ما بر «ایران فرهنگی» بوده است.

 

 

چه کسی اعلام کرد که ارکستر دو اجرا دارد؟

 

در این‌باره بروید از خودشان بپرسید؛ اما باید در جواب شما بگویم که هیچ گروهی دو اجرایی نخواهد بود، مگر این‌که اجرایش تمدید شود.

 

نه این موضوع به‌لحاظ فرم گرافیکی جدول است، هیچ اجرای اضافه‌ای قرار نیست داشته باشیم، مگر تمدیدها.

منبع:ايسنا