غلامرضا کیامهر*
این که کسانی، به جد یا به طنز از کشور ما با عنوان کشور همایش ها یاد می کنند، موضوعی در خور توجه و تامل است.
در یک بررسی مقایسه ای متوجه خواهیم شد که کثرت تعداد همایش هایی که در طول هر سال تحت عناوین گوناگون در تهران، مراکز استانها، جزیره کیش و قشم و سایر شهر ها برگزارمی شود، از کشورهای پیشرفته ودر حال توسعه جهان بیشتراست.
اما درعمل مشاهده می کنیم که برگزاری این همه همایش های پر هزینه حاصلی برای شرکت کنندگان در آنها و برای کشور در برندارد؛ بی حاصل و بی نتیجه بودن اغلب این گردهمایی ها، که تحت عنوان همایش در کشور برگزار می شود، دلایل گوناگون دارد.
یکی از این دلایل پایین بودن بنیه علمی برگزارکنندگان و دیگری اهداف کاملا انتفاعی است که دربرگزاری این قبیل همایش دنبال می شود. کسی منکر ضرورت تامین مالی برای پوشش هزینه های برگزاری همایش ها و سمینارها نیست؛ اما مشکل زمانی آغاز می شود که مشاهده می کنیم موسسات و شرکت هایی صرفاً با هدف کسب در آمد های سرشار اقدام به جذب حمایت های مالی برای برگزاری همایش هایی می کنند که موضوعات و عناوین آنها در سلسله مراتب اولویت های اقتصادی، فرهنگی، و اجتماعی امروز جامعه محل چندانی از اعراب ندارد و حضور در آنها تنها هزینه های بی مورد و بی نتیجه ای را بر بوجه سازمانها و موسسات حامی آنها تحمیل می کند.
برگزارکنندگان این قبیل مجالس بی حاصل ید طولایی در بزرگ و مهم جلوه دادن همایش های ابداعی خود دارند و به پشتوانه نفوذ و ارتباطاتی که در طی سال ها پرداختن به حرفه همایش پردازی با مدیران سازمان ها خصوص با مدیران روابط عمومی ها برقرار کرده اند، به هر قیمت که شده خواسته خود را به کرسی می نشانند ودر حدی که تامین کننده حاشیه سود بالایی برای آنها باشد، در جلب و جذب حامیان مالی برای سمینارهای خود توفیق پیدا می کنند و بدین ترتیب داستان تکراری برگزاری همایش های پرسود برای برگزارکنندگان و بی حاصل برای حامیان و شرکت کنندگان تداوم می یابد.
البته در این میان سازمان های آگاه و هوشمندی هم هستند که در برابر اصرار و ابرام های برگزارکنندگان این قبیل همایش ها از خود مقاومت نشان می دهند و حاضر نمی شوند منابع خود را در راهی که حاصلی برای آنها در بر ندارد، صرف کنند. به ویژه بنگاه های اقتصادی بخش خصوصی که دستی در خزانه دولت ندارند، با درایت و هوشمندی بیشتری با پدیده همایش های بی حاصل برخورد می کنند و به آسانی تن به خواسته های آنها نمی دهند. بانک های خصوصی نمونه بارز این قبیل بنگاه های اقتصادی هوشمند و آگاه هستند.
پاسخ منفی روابط عمومی های بانک های خصوصی به سیل در خواست های برگزارکنندگان که با هدف جذب حمایت های مالی، همه روزه از سوی برگزارکنندگان همایش های کذایی برای آنها ارسال می شود، بیانگر این واقعیت است که بنگاه های اقتصادی بخش خصوصی ما حاضر نیستند درآمدهایی را که در این شرایط دشوار اقتصادی به دست می آورند به راحتی درهمایش های پرو صدا و زرق و برق دار ظاهری هزینه کنند.
متاسفانه بسیاری از موسسات برگزارکننده این قبیل همایش ها حتی از سواد و معلومات لازم به منظور نگارش متن دعوتنامه هایی که با هدف جذب اسپانسر و حامیان مالی به این یا آن سازمان ارسال می کنند برخوردارنیستند و در مواردی از شدت شتابزدگی برای کسب هرچه بیشتر در آمد در مکاتبات خود، در ذکر نام و سمت مدیران و مسؤولان موسسات، سازمان ها و بنگاه های طرف مکاتبه خود دچاراشتباهات فاحش می شوند. یعنی حتی به خود زحمت آن را نمی دهند که اندکی برای شناخت مخاطبان هدف خود کنکاش و بررسی کنند.
با همه اینها جای خوشحالی است که در آشفته بازار حرفه نان و آب دار همایش پردازی های بی حاصل افراد و موسساتی پیدا می شوند که نه صرفاً با هدف کسب در آمد که به قصد حل مشکلی از مشکلات عدیده اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی جامعه، با صرف وقت و مطالعه و بهره گیری از وجود کارشناسان و صاحب نظران وارسته، باعث و بانی برگزاری همایش هایی کارساز و مشگل گشا برای جامعه می شوند و برای مقوله ای به نام همایش حیثیت آفرینی می کنند. شناسایی و معرفی چنین کسانی از وظایف رسانه هایی است که به ارزش های اجتماعی بها می دهند.
استاد دانشگاه و کارشناس اقتصادی
