Performancing Metrics

جزیره ای که در پی استخراج فسفات از بین رفت | اتاق خبر
کد خبر: 337351
تاریخ انتشار: 8 اردیبهشت 1395 - 09:16
نائورو، جزیره‌ای کوچک یا بهتر بگوییم، نقطه‌ای کوچک در اقیانوس آرام است که وسعتش ۲۱ کیلومتر مربع می‌باشد. این مکان، کوچک‌ترین جزیره در جنوب اقیانوس آرام و سومین جزیره‌ی کوچک جهان است.

اتاق خبر: اولین کسانی که در نائورو سکنی گزیدند، مردم "میکرونزی" و "پلی‌نزی" بودند که به مدت حداقل ۳۰۰۰ سال در این جزیره زندگی کردند. این جزیره دور از دسترس غربی‌ها بود، مگر این‌ که ملوان یا مجرمی فراری به این مکان پناه می‌آورد. نائورو تقریبا جزیره‌ای ناشناخته بود تا این‌ که در اواخر قرن نوزدهم میلادی توسط امپراطوری آلمان تصاحب و جزء مستعمره‌اش شد. چیزی نگذشت که اروپاییان ذخایر فسفات را در این جزیره پیدا کردند و این مکان تبدیل به معدنی شد که قدرت‌های استعمارگر خارجی، به استثمارش پرداختند. بعد از به استقلال رسیدن نائورو در سال ۱۹۶۸، بهره‌کشی از معادن این جزیره شدت یافت؛ تا جایی‌که بیشتر فسفاتش استخراج شد و در پی آن،  اقتصاد نائورو بسیار تضعیف شد. طی فرآیند بارور کردن زمین‌های کشاورزی در کشورهای دوردست، زمین‌های خود جزیره نابارور شدند. امروز، زمین‌های این جزیره خشک و بی‌آب‌ و علف شده‌اند و ۸۰ درصد آن پر از قله‌هایی شده‌ که آکنده از سنگ‌ آهک هستند.

جزیره نائورو

ذخایر فسفات نائورو در نتیجه‌ی فضله‌ی پرندگان و در طول هزاران سال به‌ وجود آمده است که از آن با عنوان "گوانا" یاد می‌شود. این ذخایر غنی در نزدیکی سطح زمین هستند و عملیات استخراج را بسیار ساده می‌کنند. قبل از این‌ که حق استخراج فسفات از این معادن طی قراردادی به بریتانیا داده شود، این آلمانی‌ها بودند که برای اولین بار اقدام به استثمار ذخایر این جزیره کردند. بعد از جنگ‌ جهانی اول، "جامعه ملل"، کشورهای بریتانیا، استرالیا و نیوزیلند را به عنوان متولیان نائورو اعلام کرد که طی آن، سازمان "کمیسیون فسفات بریتانیا" تشکیل شد و مسئولیت حقوق فسفات را به عهده گرفت.

بعد از این‌ که نائورو تبدیل به ملتی مستقل شد، دولت نوپای این جزیره، تمامی حقوق تجارت فسفات را از استرالیاخریداری کرد که به تبع آن، اقتصادش روند رو به رشدی را تجربه کرد.

سود حاصل از استخراج فسفات در معادن، سرانه‌ی درآمد نائورو را به بیشترین میزان در میان تمامی ملت‌های تازه استقلال‌یافته رساند. درحالی که تجارت بهره‌برداری از معدن در حال رونق بود، زمین‌های جزیره به‌ کلی نابود شدند. در فرآیند استخراج فسفات در نائورو، خاک سطح زمین را بر‌داشته و فسفات را از بین دیواره‌ها و ستون مرجان‌های باستانی و نیز فرورفتگی‌های ناصاف که بین آ‌نها وجود دارد، بیرون می‌کشند. این فسفات‌ها برای محصولات کشاورزی و یا چیزهای دیگر بلااستفاده‌اند، اما عمل استخراج آن، موجب از بین رفتن باروری خاک می‌شود. این عملیات استخراج، زندگی آبزیانی را که در اطراف جزیره زندگی می‌کنند نیز با ریختن پسماند فسفات به داخل آب، مختل کرده است.

جزیره نائورو

محل حفاری برای فسفات در سال ۲۰۰۷

جزیره نائورو

ستون مرجان‌ها، تنها چیزی‌ است که بعد از استخراج فسفات باقی می‌ماند

وقتی که فسفات به اتمام رسید، اعتباری که برای مدیریت سرمایه‌ی جزیره تخصیص داده شده بود از بین رفت. همچنین قرار بود چندین طرح سرمایه‌گذاری شامل هتل و شرکت هواپیمایی نائورو احداث شوند که هیچ‌گاه عملی نشدند و در نهایت منجر به وارد شدن لطمات اقتصادی به این جزیره شد. نائورو که به‌ لحاظ اقتصادی درمانده شده بود، شروع به صدرو گذرنامه برای مردم کشورهای دیگر به قیمت ناچیز نمود و از سوی دیگر پناهنده‌های جنگی را که دیگر کشورها از پذیرش‌شان امتناع کرده بودند نیز پذیرفت. این موضوع منجر به ایجاد "مرکز نگهداری نائورو" در سال ۲۰۰۱، توسط استرالیا شد که تبدیل به منبع درآمد و اشتغال‌زایی مناسبی در جزیره شد.

اقتصاد و زمین‌های نائورو، تنها قربانیان این جزیره نبودند. مردم نائورو در زمره‌ی بیمارترین و چاق‌ترین افراد دنیا هستند که از قند خون و فشار خون بالا رنج می‌برند. فقط تعداد اندکی از مردم اینجا، بیش از ۶۰ سال عمر می‌کنند.

قبل از این‌ که نائورو به استقلال برسد، مردم اینجا به ماهیگیری و کشاورزی می‌پرداختند و غذای خود را از ماهی تازه، میوه و سبزیجات تهیه می‌کردند. با درآمد آسانی که از فسفات به‌ دست می‌آمد، مردم کم‌کم شروع به استفاده از غذاهای کنسروی و یخ‌زده‌ی وارد‌ شده کردند. به‌ همین دلیل است که نائورو بیشترین نرخ چاقی و دیابت را در کل دنیا دارد. ۹۴ درصد از ساکنان این جزیره اضافه‌وزن دارند و ۷۲ درصد آنان دچار چاقی مفرط هستند. بیش از ۴۰ درصد جمعیت نائورو مبتلا به دیابت نوع ۲ هستند. همچنین مشکلات تغذیه‌ای بسیاری مانند بیماری کلیوی و قلبی، دامن‌گیر مردمان این جزیره است.

نائورو هنوز هم مقدار کمی فسفات صادر می‌کند. اما درآمد حاصل از آن برای مدیریت جمعیت ۱۰ هزار نفری‌اش کافی نیست. کمک‌های خارجی که عمدتاً از استرالیا، تایوان و نیوزیلند به این مکان می‌رسد، تنها دلیل زنده‌ ماندن مردم نائورو است.

جمعی از شرکت‌کنندگان در راهپیمایی برای مبارزه با دیابت و داشتن تناسب اندام دور فرودگاه نائورو

منبع: کجارو

94104

 

کلید واژه ها :
نظرات
ADS
ADS
پربازدید