به گزارش اتاق خبر، خداوند آیه ۵۳ سوره مبارکه زمر با نوید به بندگان گنهکار خود می‌فرماید:
قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ (الزمر؛ 53)
بگو: «اى بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مىآمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.
مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر این آیه شریفه می‌فرمایند؛
در این آیه خداوند به رسول خدا امر می‌کند تا برای تشویق کافران به اجابت دعوت حقه او، آنها را با نام (بندگان من) بخواند و نیز بدانند که بنده و عبد خدایند و خدا مولای آنهاست و حق مولا بر بنده‌اش این است که بنده از اوامر مولایش اطاعت کرده و او را عبادت کند و مولا هم حق دارد که آنها را به اطاعت و عبادت خود دعوت کند.
آمرزش همه گناهان حتی شرک با توبه حقیقی
مراد از «اسراف بر نفس» تجاوز از حد بندگی و ارتکاب گناه است(شرک و گناه کبیره و یا صغیره) و مراد از «قنوط» ناامیدی و یأس است. به هر حال در اینجا پیامبر خطاب به کفار و مشرکین از جانب خداوند می‌فرماید: ای بندگان من که با گناه و شرک بر نفس خود تجاوز و ستم کرده‌اید، از رحمت اخروی و مغفرت پروردگار ناامید نشوید و بدانید آنچه را که در جنب پروردگار کوتاهی کرده‌اید می‌توانید با توبه جبران کنید، زیرا خدا همه گناهان حتی شرک را هم با وجود توبه حقیقی می‌آمرزد، چون او الله است و آمرزنده و مهربان است.
دو ابزار مغفرت الهی
پس مغفرت خدا عام است، اما آمرزش گناهان هرکس سبب می‌خواهد و به گزاف و بیهوده صورت نمی‌گیرد و ابزار مغفرت به فرموده قرآن دو چیز است: ۱. توبه ۲. شفاعت.
البته چون این آیه خطابش متوجه عموم مردم اعم از کافر و مؤمن است و بطور مسلم شفاعت به کفار یا مشرکین تعلق نمی‌گیرد، لذا فقط یکی از این دو سبب باقی می‌ماند که همان توبه است زیرا شرک جز با توبه آمرزیده نمی‌شود (برخلاف سایر گناهان که با توبه یا شفاعت و یا هر دوی آنها مشمول مغفرت الهی قرار می‌گیرند)
فارس
