به گزارش اتاق خبر، رامین راستاد بازیگر سینما،تئاتر و تلویزیون کارش را با دستیار کارگردانی از اواسط دهه هفتاد آغاز و با کارگردان‌هایی چون حسن برزیده، مهدی فخیم‌زاده، علیرضا رئیسیان، رسول ملاقلی‌پور و محمدمهدی عسگرپور همکاری کرده است.
ازجمله نقش‌های مهم کارنامه بازیگری راستاد، کاظم در سریال «مثل هیچکس»، خسرو در سریال «زیر تیغ»، هوشی در سریال «جراحت» و جوان غیرتی و کرمانشاهی در سریال دارا و ندار قابل اشاره هستند.
آزاد راه، ایستگاه آخر، مرگ کسب و کار من است، ملاقات، باغ قرمز، برخورد خیلی نزدیک، میم مثل مادر، عصر جمعه، بانوی اردیبهشت و فوق سری از دیگر آثار کارنامه بازیگریش محسوب می‌شود.
راستاد در سریال تاریخی معمای شاه در نقش تیمسار پهلبد وزیر فرهنگ و هنر عصر پهلوی بازی خوبی از یک شخصیت خاکستری ارائه می‌کند با او درباره حضورش در معمای شاه و نفس گرم گفت‌وگویی انجام داده‌ایم.
از همان ابتدا محمدرضا ورزی پیشنهاد بازی در نقش پهلبد را به شما ارائه کرد؟
بله، همین نقش برای بازی به من پیشنهاد شد و در معمای شاه یکی از نکات مهم و اصلی، شباهت بازیگران با نقش‌هایی است که بازی می‌کنند و این امردرمواقعی با کمک گریم انجام می‌شد و دست هنرمندانه شهرام خلج کمک زیادی به بازیگران سریال کرد تا چهره‌شان نزدیک به نقش‌هایی شود که بازی می‌کنند. درباره شباهت من با پهلبد در ابتدا عکس‌های او را مطابقت دادیم و پهلبد به لحاظ فیزیکی با من تفاوت‌هایی داشت مثلا او مرد بلند قامتی بود. به لحاظ چهره هم خلج تمام توانایی‌هایش را بروز داد که چهره‌ام به پهلبد نزدیک شود و کارش را بخوبی انجام داد. فکر می‌کنم محمدرضاپهلوی که در سریال معمای شاه ارائه شد نسبت به تمام شاه‌هایی که در این سه دهه در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی خلق شده شباهت ظاهری بیشتری به محمدرضا پهلوی داشت. این شباهت در چهره‌پردازی بازیگران نقش‌های امام خمینی(ره)، آیت‌الله طالقانی، آیت‌الله مطهری و آیت‌الله کاشانی هم دیده می‌شود.
چقدر شبیه شدن چهره بازیگران نقش‌های تاریخی به ارتباط بهتر مخاطب با شخصیت و فضای سریال کمک می‌کند؟
در ایجاد ارتباط و نزدیکی مخاطب با شخصیت‌ها، اتمسفر کار خیلی عامل مهم و تعیین‌کننده‌ای است. اگر قرار باشد در این نوع کارهای تاریخی معاصر شبیه‌سازی انجام نشود و مخاطب با چهره‌های سوای چهره واقعی شخصیت‌ها مواجه شود نمی‌تواند درباره کلیت اثر با باور‌پذیری برسد.
در صحنه‌هایی که پهلبد برای تعلیم موسیقی به خواهر شاه به دربار می‌رود با توجه به عملکردش چهره‌ای منفی از او در ذهن مخاطب ایجاد می‌شود؟
این اولین سکانسی بود که در معمای شاه بازی کردم و این آشنایی باعث ازدواج آن دو نفر شد. البته مهرداد پهلبد فقط به اتکای آموزش ویلون باعث جلب توجه خواهر شاه نشد من تلاش کردم برای رنگ‌آمیزی نقش جذابیت رفتاری و گفتاری برای این شخصیت مورد استفاده قرار بدهم او آدم نکته‌سنج و دانایی بود. به هرحال مهرداد پهلبد با مهربانی توانست نظر خواهر شاه را به خودش جلب کند و با بروز توانایی‌هایش به وزارت رسید و فقط رابطه خویشی با شاه عامل این پیشرفتش نبود.
خاطره‌ای از بازی در سریال «معمای شاه» دارید؟
بازی در این نوع کارهای تاریخی واقعا سخت و دشوار است و ترجیح می‌دهم تا مدتی در نقش‌های تاریخی بازی نکنم. روزانه در حدود دوساعت در اتاق گریم بودم و به هرحال حضور در این کار وزین و بزرگ تاریخی و همبازی شدن با تعداد زیادی از بزرگان بازیگری پر از خاطرات شیرین و جذاب است.
شما برای بازیگر شدن چه مراحلی را از سر گذراندید؟
هرکاری سختی و دشواری‌های خاص خودش را دارد. بازیگری یک امر ذاتی است که در کنارش با داشتن پشتکار می‌شود به موفقیت رسید و در این سال‌ها تلاش کرده‌ام با ممارست آن را پرورش دهم و کاملش کنم. در این راه هم سختی‌های زیادی متحمل شدم، ولی همیشه بازیگری برایم شیرین و جذاب بوده است.
یکی از حضورهای موفقتان حضور در سریال «نفس گرم» به کارگردانی محمدمهدی عسگرپور بود. چگونه در این سریال بازی کردید؟
نفس گرم یک ملودرام اجتماعی با تم اعتقادی و مذهبی بود که قصه و درام بسیار جذاب و خوبی داشت. وقتی محمدمهدی عسگرپور از من دعوت به کار کرد یک طرح کلی 5،4 صفحه‌ای آماده بود، اما همین سیناپس مرا جذب خودش کرد. معتقدم عسگرپور کارگردان با تجربه و کار بلدی است و رزومه خوبی در سریال‌سازی مثل گل‌های گرمسیری دارد و کارش را بسیار خوب بلد است.
در این سریال نقش جذابی هم از یک آدم معتاد و خلافکار و بدون عقیده بازی کردید...
نقشم در سریال نفس گرم را خیلی دوست دارم چون یکی از تاثیرگذارترین آدم‌های این مجموعه است. یک شخصیت منفی پر از پستی و بلندی و فریبکاری رفتاری و فکری که گره اصلی داستان را ایجاد می‌کند و اعمالش باعث ایجاد نفرت در مخاطب می‌شد.
در ایجاد ارتباط و نزدیکی مخاطب با شخصیت‌ها و اتمسفر کار ـ شبیه شدن چهره بازیگران نقش‌های تاریخی ـ خیلی عامل مهم و تعیین‌کننده‌ای است. اگر قرار باشد در این نوع کارهای تاریخی معاصر شبیه‌سازی انجام نشود و مخاطب با چهره‌های سوای چهره واقعی شخصیت‌ها مواجه شود نمی‌تواند درباره کلیت اثر به باور‌پذیری برسد.
جام جم_ هونام حقانی
