به گزارش اتاق خبر، به نقل از دنیای اقتصاد، متن یادداشت احمد مسجدجامعی به این شرح است:
این روزها روزهایی بود که هر کدام مزین به یک یا دو مناسبت بود؛ روز کارگر، روز معلم و روز جانباز. همزمانی این روزها با انتخابات ریاست‌جمهوری و نیز انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا باعث شده عده‌ای با نیت «خالص» و عده‌ای با نیت «خاص» به دیدار معلمان و کارگران و جانبازان بروند.
این روزها روزهایی بود که هر کدام مزین به یک یا دو مناسبت بود؛ روز کارگر، روز معلم و روز جانباز. همزمانی این روزها با انتخابات ریاست‌جمهوری و نیز انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا باعث شده عده‌ای با نیت «خالص» و عده‌ای با نیت «خاص» به دیدار معلمان و کارگران و جانبازان بروند. ساعتی در کنار آنان باشند و البته فروتنانه از شایستگی‌های بسیار خود بگویند و عکسی یا فیلمی از این دیدار بگیرند و در معرض دید این و آن بگذارند. این روند درستی نیست.
انسان‌ها همه در جایگاه بزرگی و کرامت هستند و اگر کسانی را به قید نام صنف یا احوال از دیگران جدا می‌کنیم این یعنی آنان را شایستهی قدردانی فراوان می‌دانیم. همهی این‌ها در کنار هم یعنی جانباز، کارگر و معلم هیچ کدام اسباب صحنه دیگران نیستند که در کنارشان عکس بگیرند، بلکه هر کدام انسانی هستند معزز و محترم و حقی به گردن ما دارند.به یاد بیاوریم برخی سیاست‌های آسیب‌زای 8 سال دولت گذشته، با این سه گروه چه کرده است. گاهی از جانبازان تنها وقت‌هایی نام می‌بردند که گمان کردند می‌توانند از آنان به عنوان تاییدکننده خود بهره ببرند و هیچ قانون الزام‌آوری برای خدمات‌رسانی به آنان تدوین نکردند.
با تغییر نام قدیمی‌ترین مرکز آموزش عالی کشور و برداشتن عنوان پرشکوه معلم از آن دل همه فرهنگیان و خصوصا خود معلمان را به درد آوردند. کسانی را به جامعه معلم‌ها تزریق کردند که ذره‌ای از جایگاه و منزلت معلمی و حقوقدانش‌آموزی را به رسمیت نمی‌شناختند و با رفتارهای قرون وسطایی و یا تنبیه‌های بدنی عجیب و غریب فاجعه‌هایی آفریده‌اند که بیش از هر چیز دل معلمان راستین را به درد آورده است.نگذاریم این روند ادامه پیدا کند. با عکس و فیلم و امثال آن چیزی درست نمی‌شود.
اگر دغدغه داریم البته به کارگاه‌ها و کارخانه‌ها برویم، به مدرسه‌ها و به خانه جانبازان برویم، عرض ادب کنیم و فروتنانه دستشان را ببوسیم و بشنویم که چه بر آنان رفته و می‌رود. نه فقط در ایام انتخابات بلکه در طول سال تلاش کنیم صدای آنها در فضای جامعه ما شنیده شود تا رنج‌ها و دردهای جمعی و فردی را کاهش بدهیم و جایگاه واقعی این بزرگواران را ارج نهیم. بدانیم همه این‌ها تنها و تنها برای حفظ منفعت جامعه است؛ چرا که جامعه‌ای که بزرگانشان را قدر ندانند و منزوی کنند، در دام کوچک‌ها و خودخواهی‌شان گرفتار خواهند شد. یادمان باشد اگر حق حیات و منزلت جانبازان، معلمان و کارگران و ... را قدر ندانیم گرفتار وعده‌های بزرگ و آدم‌های کوچک خواهیم شد. ابتلایی که زمان زیادی نیست، جامعه ایرانی از سر گذرانده و همچنان با آثار و عواقب آن، دست و پنجه نرم می‌کند.
