قطع اینترنت، نااطمینانی سیاسی و اقتصادی و نبود زیرساخت مالی شفاف، باعث شده تریدرهای ایرانی در بازاری معامله کنند که حداقل دوبرابر پرریسک‌تر از هر جای دیگر است. یک بار از نظر اقتصادی، یک بار از نظر روانی. روایت جواد کیهانی، تریدر ارزهای دیجیتال، از روزهایی که بازار فرو می‌ریزد و اینترنت می‌میرد و تحلیل ثنا لارجانی روان‌شناس بالینی از ذهنی که زیر این فشار دوام می‌آورد، تصویری تازه از ترید در ایران ترسیم می‌کند؛ تصویری که بیشتر بوی استرس می‌دهد تا طمع. یخ‌زدن قیمت رمزارزها و روند معاملات روی مانیتور تریدرها تاکنون بارها تجربه شده است. شاید تجربه قطعی در بحران‌های اقتصادی، امنیتی، سیاسی یا اجتماعی ناگزیر به نظر برسد و چنین برداشت شود که در این موقعیت‌ها احتمالاً کسی به دنبال سود از رمزارزها نباشد. اما واقعیت اینجاست که بازار رمزارزها امروزه تنها به چند معامله ساده خلاصه نمی‌شود و ابزارها و بازارهایی روی این دارایی‌ها توسعه پیدا کرده‌اند که هر لحظه توقف در دسترسی به آنها می‌تواند به معنی از بین رفتن بخش چشمگیری از سرمایه افراد و به دنبال آن ثبات و امنیت روانی کاربران باشد. امروزه تعداد این کاربران حدود یک‌چهارم جمعیت کل کشور تخمین زده می‌شود و در کنار تجربه قطعی‌هایی که به‌دلیل جنگ یا دیگر موقعیت‌های اضطراری پیش آمده است، برای ارتباط با پلتفرم‌های خارجی باید ریسک تحریم را هم قبول کنند و همواره نگران فریزشدن دارایی در نبود شفافیت مالی برخی از پلتفرم‌ها باشند. به‌این‌ترتیب، در هر تجربه محدودیت یا قطعی دسترسی، این سرمایه، امید و اعصاب جامعه است که همزمان با هم سقوط می‌کنند. این در حالی است که به نظر می‌رسد بیشتر کاربران این حوزه برای حفظ ارزش دارایی و فرار از سقوط ریال به این بازار کشیده شده‌اند. ترکیب شرایط تورم، تحریم و نااطمینانی تریدرها را به گروهی تبدیل کرده که مدام بین ترس از سقوط و وسوسه بقا...
