ضرورت تصاحب کرسی برای صنعت غذا در هیات رییسه اتاق ایران
مهندس ابوالحسن خلیلی
عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی و صنایع و معادن تهران و ایران
صنعت غذای ایران با سهمی 2 درصدی در تولید ناخالص داخلی و 10 درصدی از ارزش افزوده بخش صنعت کشور که در حال افزایش نیز هست، از مهمترین و رقابتی ترین بخش های اقتصاد ایران است. حدود 10 هزار واحد کوچک و بزرگ صنعت غذای کشور با سرمایه گذاری در نقاط مختلف کشور ضمن ایجاد فرصت های شغلی بسیار ضمن تامین بخش عمده نیازهای داخل کشور، صادرات 4/1 میلیارد دلاری را نیز برای کشور به ارمغان آورده اند.
اهمیت روز افزون غذا و مشکلات فراوان تامین آن در سطح بین المللی سبب شده تا سازمان ملل متحد تامین غذای بیشتر برای مردم و کاهش فقر غذایی را به عنوان یکی از اهداف هزاره بنامد. این معضل در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا به عنوان منطقه ای که عمدتا وارد کننده غذا است و بسیاری از کشور های منطقه فاقد پتانسیل های طبیعی برای تولید غذا هستند مضاعف می باشد. اما همین تنگنا فرصتی را برای صنعت غذای کشورمان فراهم آورده تا با اتکا به تنوع اقلیمی کشور و تولید محصولات متنوع کشاورزی ایران نه تنها غذای مورد نیاز کشور بلکه غذای مردم منطقه را تامین نماید.
اما این توانمندی طبیعی با تهدیداتی نیز همراه است. نخست آنکه صادرات غذا به واسطه حساسیت های سیاسی و استانداردهای بسیار سخت گیرانه کار دشواری است که صنعتگران کشورهای مختلف به مدد حمایت های دولتی موفق به انجام آن می شوند. آنها با حفظ بازارهای داخلی برای تولیدکنندگان داخلی و انجام لابی های تجاری و سیاسی در سطح بین المللی به صنعتگران تولید کننده غذا برای حضور در بازار جهانی بسیار رقابتی غذا کمک می کنند.
در مقابل توجه بسیار دولت به تامین غذای ارزان در داخل سبب شده نه تنها مرزهای کشور در مقابل, واردات غذای خارجی کاملا باز باشند بلکه دولت با اعمال فشار بر تولید کنندگان داخلی حاشیه سود آنان را چنان کاهش می دهد که تاب تحمل نوسانات بازارهای بین المللی که لازمه حضور در بازارهای جهانی است را نداشته باشند. دیپلماسی اقتصادی کشور نیز کمتر در پی حل مشکلات صنعت در بازارهای جهانی است.
صنعت غذا تا کنون به مدد ظرفیت های خالی موجود, مسیر توسعه را پیموده است اما ادامه این مسیر و تحقق کامل پتانسیل های صنعت بدون حضور موثر در عرصه های تصمیم سازی و تصمیم گیری کشور غیرممکن است. اتاق ایران یکی از مهمترین عرصه های تصمیم سازی اقتصادی و تجاری کشور است که ستاره اقبال آن در نهادهای تصمیم گیر کشور به واسطه ضرورت توجه به بخش خصوصی رو به صعود است . حضور 71 نفر از فعالان صنعت غذا و 19 نفر از فعالان عرصه تولید محصولات کشاورزی در اتاق های بازرگانی سراسر کشور از مشهد تا ارومیه و از رشت تا اهواز و خاصه تهران این فرصت تاریخی را برای آنان فراهم کرده تا با کسب حداقل یک کرسی در هیات رئیسه اتاق ایران مسائل این صنعت را در اتاق های تصمیم گیری کشور به درستی پیگیری کنند. دو چیز را نباید در این مورد از خاطر ببریم؛ نخست آنکه آنچه صنعت خودرو را به مهمترین حوزه صنعت کشور بدل کرده اهمیت ذاتی آن نیست بلکه حضور درست و به موقع صنعتگران خودرو در مراکز تصمیم گیری کشور است و دوم اینکه مساله صنعت غذا در همه جای ایران یکی است. در خراسان صنعتگران غذا همان مشکلاتی را احساس می کنند که فعالان صنعت در ارومیه تحمل می کنند پس لازم است بجای آنکه در پی حل محلی مشکلات خود باشیم جهانی بیاندیشیم و ملی عمل کنیم.
