اتاق خبر- سرویس بین الملل / یادداشت: امسال گرمترین سال کره زمین از زمان انقلاب صنعتی در قرن هیجدهم بود. مصرف سوختهای فسیلی باعث گرم شدن زمین طی دو قرن اخیر شده است. شرایط بگونه ای تغییر کرده که سران 195 کشور در پاریس گرد هم آمده اند، بالا آمدن آب در ساحل کشورهای حوزه کارائیب، نابودی جنگل های آمریکای لاتین وایجاد خشکسالی در نقاطی از جهان و میلیاردها دلار ضرر وزیان ناشی از این گرمایش و ایجاد امنیت قضایی و امنیت جهانی در گرو موافقت پیش نویس کنفرانس پاریس است. سران برخی از کشورها از دو هفته پیش در پاریس حضور به هم رساندند. بحث دراین مورد دو روز پیش به اوج خود رسید و تا ساعت 4 بامداد روز 21 /9/ 94 ادامه داشت و هم اکنون نیز ادامه دارد هدف نهایی این کنفرانس کربن زدایی در قرن 21 است.
195 کشور دنیا با حسن نیت کمک می کنند تا گرمای زمین حداکثر تا سه درجه نسبت به زمان انقلاب صنعتی بیشتر نشود. لورن فابیوس وزیر خارجه فرانسه اعلام کرد که این یک توافق تاریخی است. در عین حال برخی از کشورها مانند عربستان و چین و هند با برخی مفاد پیش نویس موافق نبودند. می توان این موافقت نامه را به دوصورت نگاه کرد اگر توقع کشورهای آسیب پذیرترمانند کشورهای اقیانوسی، خاورمیانه و شمال آفریقا که با خشکسالی مواجه هستند در نظربگیریم دو درجه قید شده مطلوب آنان نیست. ولی اگر ظرفیت کنونی دنیا (ظرفیت اقتصاد جهان، ظرفیت نظام مصرف در جهان و ظرفیت کشورها در روند توسعه) برای قبول یک پیمان اقلیمی را مد نظر قرار دهیم، این پیمان از این ظرفیت بالاتر است و می توان ادعا کرد که بصورت محافظه کارانه پیمان خوبی است.
اگر کشورها طبق برنامه اعلامی عمل نمایند از گرمای کنونی زمین 2 درجه کاسته خواهد شد و این یک موفقیت بسیار مهم به شمار خواهد رفت
نکته مهم در پیمان پاریس نحوه کنترل و اجرای آن است که قبلا توسط پنل های غیر دولتی و برنامه هایی که به دولتها اعلام شده است باید در یک برنامه زمانبندی شده بتوانند آنها را جایگزین کنند. مثلا در آمریکا و چین نیروگاه هایی که با زغال سنگ کار می کنند با منابع پاک تر جایگزین کردند هر کشوری می داند که با چه منابعی گازهای گلخانه ای ایجاد می کند و باید در تغییر آن بکوشد. اگر کشورها طبق برنامه اعلامی عمل نمایند از گرمای کنونی زمین 2 درجه کاسته خواهد شد و این یک موفقیت بسیار مهم به شمار خواهد رفت. در این راه کشورهای صنعتی قول کمک به کشورهای فقیر و در حال توسعه را داده اند که از میان این کمک ها باید به مبلغ یکصد میلیارد دلاراشاره کرد که قرار است بتدریج در اختیار کشورهای فقیر و در حال توسعه قرار گیرد ولی سازوکار آن مشخص نیست که به چه صورت و طی چه برنامه زمان بندی شده ای در اختیار کشورهای مذکور قرار می گیرد. در این کنفرانس هر کشوری از نظر منافع ملی یک سری فرصت ها و محدودیت ها داشته است و با توجه به این نکته که مهار گرمایش زمین فرصت های جدید (شغلی، اقتصادی و سرمایه گذاری) ایجاد می کند باید به دقت مورد توجه کشورها قرار گیرد تا از این فرصت ایجاد شده در جهت منافع ملی خود بهره بردای نمایند.
در هر حال برخلاف کنفرانس کپنهاک که شش سال قبل با شکست مواجه شده بود کنفرانس پاریس با موافقت 195 کشور جهان تصویب شد. نکته مهم در این پیمان الزام آور نبودن آن است و کشورها بر اساس حسن نیت، متعهد به انجام آن می باشند.
