به گزارش اتاق خبر، به نقل از ایسنا، ملی پوش رویینگ ایران درباره ناکامی تیم پسران در کسب سهمیه المپیک ریو اظهار کرد: من قبل از مسابقات بارها و بارها گفتم که رقابت در سنگین وزن متفاوت است و باید تست برگزار شود. در این مسیر هم واقعا مرادی تنها کسی بود که از من حمایت کرد اما قرائت، سرمربی تیم هر کاری کرد تا تست انجام نشود. من قول داده بودم که سهمیه المپیک را می‌گیرم و می‌دانستم که توانایی این کار را دارم اما به من اجازه کار ندادند. به نظر من این اتفاق‌ها تنها بازی‌های خود قرائت بود و می‌خواست یک المپیک را تجربه کند اما حالا باید پاسخگو باشد. به نظر من حتی عذرخواهی او هم دیگر فایده‌ای ندارد.
عباس‌آبادی ادامه داد: قرائت کل اروپا را گشته و تمام افتخارات را از دست داده تنها به این دلیل که تجربه کسب کند. حالا جوابش چه خواهد بود؟ حالا باید چهار سال صبر کنیم تا برای المپیک بعدی سهمیه بگیریم. مگر من ورزشکار این آب و خاک نیستم؟ مگر من برای پرچم کشور ایران مبارزه نکردم؟ چرا به من اعتماد نکردند؟ من به مسوولان گفتم، در تست بندر لنگه عاقل حبیبیان نتوانست حتی تا هزارمتر رقابت کند و مجبور شد تست را برهم بزند.
او افزود: در آن تست عاقل با خارج شدن از لاین خود و پارو به پارو کردن همه چیز را خراب کرد. من گفتم آیا در آسیا نیز می خواهد این تاکتیک را اجرا کند؟ می دانستم، و گفته بودم سهمیه را از دست خواهیم داد. قرائت که در 3 سال گذشته به مسابقات جهانی در کشورهای فرانسه، ایتالیا، اتریش، لیتوانی و قهرمانی آسیا در چین، کره، ژاپن، ازبکستان و المپیک آسیایی اینچئون و المپیک دانشجویان جهان در گوانگجو کره، اردوهای یک‌ماهه در چین و اسپانیا رفته است که البته به قول خودش برای کسب تجربه رفته بود، حالا باید جواب قابل قبولی بدهد.
ملی‌پوش رویینگ در ادامه گفت: آیا مستحق تمام برخوردهای گذشته بودم؟ چرا پس از این اتفاق‌ها بازهم به او رای دادند؟ فدراسیون باید جوابگو باشد. در تمام یک‌سال گذشته قرائت مانع مطرح شدن من به عنوان تک‌نفره سنگین وزن در ایران بود و حالا او و تمام دوستان دیگری که در تمام مدت 6 ماه گذشته موجب بی اعتمادی های مکرر در فدراسیون نسبت به من شدند باید جواب بدهند. خود عاقل حبیبیان دوست من است اما از آمادگی خودش صد در صد با خبر بود چرا تا از دست دادن سهمیه پیشرفت؟ به چه قیمتی؟
عباس‌آبادی افزود: به من قول تست بعد از انتخابی را داده بودند اما حالا فقط با شنیدن صدای سرودهای ملی ایران و برنامه های المپیک، طعم ناکامی و اتفاق‌ها و برخوردهای ناجوانمردانه دوستان با اشک‌های من و زنده شدن یاد از دست دادن المپیک برزیل که مقصد 5 ساله من بود، همراه شده‌است.
وی ادامه داد: نمی‌دانم به چه انگیزه‌ای باید این روزها را تحمل کرد. صدمه وارده به من و خانواده ام بسیار زیاد بوده و جبران ناپذیر است، اگر اصرار مربی‌ام نبود برای همیشه از قایقرانی خداحافظی کرده بودم. من واقعاً نمی‌دانم به کدام گناهم سوختم؟ آیا شایسته این همه بی مهری بودم؟ تنها می گویم که مقصران را به خدا واگذار کرده‌ام.
انتهای پیام/
کد: 94108
