جلال الدین محمد شکریه افزود: نخستین گامی که باید دولت برای آن برنامه ریزی کند باور واحدهای تولیدی و حمایت جدی از آنهاست . دولت باید بنگاه‌های کوچک اقتصادی را باور کند چرا که اقتصاد کشور ما بنگاه محور است و ابتدا این باور باید در اعضای هیات دولت و دستگاه‌های ذیربط شکل بگیرد.
وی تصریح کرد: استفاده از کالای ایرانی باید به یک ارزش تبدیل و این مساله از مدارس شروع شود مانند کشور چین که مردم آن نسبت به کالای تولید شده کشورشان تعصب دارند و دولت این کشور کالاهای تولید کشورشان را در مقام تولید برای مردم خودش لحاظ می کند به دلیل اینکه جمعیت بالایی دارد.
شکریه اظهار کرد: کشور چین و همچنین کشورهای توسعه یافته نیز همین مسیر را رفتند، چین به این باور رسید و فرهنگ سازی کرد و ما نیز باید باور داشته باشیم بنگاه‌های کوچک تولیدی می توانند اقتصاد کشور را متحول کنند.
وی افزود: در بخش اصناف باید به دنبال برند سازی باشیم و شاهد روزی باشیم که برخی از واحدهای صنفی در نظام تولید هم وارد بورس شوند و سهام داشته باشند اگر دولت در حمایت از اصناف یک قدم بردارد، اصناف چندین قدم برمی دارند چون که اصناف در روزهای سخت هم به نظام پایبند بوده و هستند.
شکریه اظهار کرد: تنها تولید و فرهنگ سازی کافی نیست و در کنار آن آموزش واحدهای تولیدی و نوآوری و به روز رسانی واحدهای تولیدی برای ساخت کالاهای با کیفیت از نیازهای اصلی است که مردم به خرید کالای با کیفیت ایرانی ترغیب شوند.
وی تاکید کرد: بارها عنوان کرده ایم هزینه برق واحدهای صنفی تولیدی از هزینه برق یک کارخانه صنعتی بیشتر است و استنباط من این است هنوز دولت به این باور نرسیده که واحدهای تولیدی کوچک یک منبع اقتصادی کارآفرین هستند که به هیچ وجه دولت را درگیر اشتغال و اقتصاد و خود نمی‌کنند و تنها نیاز به حمایت منطقی دارند.
شکریه تصریح کرد: در بخش تولید نیاز به تغییر و نوآوری داریم و با این وضع نظام مالیاتی ، شهرداری ، نظام بانکی و تامین اجتماعی که هیچ گونه حمایتی از اصناف ندارند چطور یک واحد تولیدی می تواند تولید و نوآوری داشته باشد .
وی افزود: یک واحد تولیدی علاوه بر نیاز به ماشین آلات جدید به آموزش و همچنین تامین منابع مالی نیازمند است و از هیچ بانکی نمی‌توان منابع مالی را تامین کرد. اگر بانکها از بنگاه داری خارج شوند و در خدمت نظام تولید باشند، قطعا تولید پویا خواهیم داشت.
شکریه تاکید کرد: آموزشی را که یک مسئول واحد تولیدی بدون هزینه به شاگردش می دهد و بدون دریافت هزینه ای از دولت، او را وارد بازار کار می کند، ارزشمند است چون که برای ماهر شدن یک شاگرد در صنوف تولیدی ، مواد اولیه زیادی باید هدر رود در حالی که مسئول واحد صنفی این کار را با تقبل کردن هزینه از سوی خودش انجام می دهد.
منبع: اتاق اصناف ایران
