نگاه من به رفت و آمد هیئت های تجاری خارجی نگاه منفی نیست. برداشت من این است که به هرحال سال ها در این کشور به روی سرمایه گذار خارجی بسته بوده. اگر بسته هم نبوده، تردد کم بوده. نگاه ما سال ها نسبت به سرمایه گذار خارجی دوستانه نبوده. الان فضایی ایجاد شده و رفت و آمدهایی صورت گرفته که می تواند زمینه ساز عملکرد این هیئت ها در آینده نزدیک باشد.
انتظار نداشته باشیم رفت و آمد این هیئت ها به سرمایه گذاری سریع در کشور منجر شود. آمدن هیئت ها به ایران تاییدیه یا مصوب سرمایه مشترک آن ها با ایرانی ها در آینده است و زمینه ای را برای سرمایه گذاری در شش ماه یا یک سال آینده فراهم می کند. رفت و آمد این هیئت صرفا چنین معنی دارد و من معنی این جمله «تلاش سرمایه گذاران خارجی برای خروج سرمایه های ایران» را نمی دانم. از نظر من این نگاه بدبینانه ای است. اگر منظور از خروج از سرمایه این است که خارجی ها منابع خام را از کشور خارج کنند، سوال من این است که مگر تا الان که تحریم بودیم و سرمایه گذاران خارجی رفت و آمدی به ایران نداشتند، ما خام فروشی نداشتیم؟ چرا الان اگر خام فروشی داریم می خواهیم این مسئله را گردن خارجی بیندازیم. ما درحال حاضر فضای سالم کشور را برای سرمایه گذاری به هیئت ها نشان می دهیم و امیدواریم، ماحصل این رفت و آمد ها را ببینیم.
من در مورد نقش دولت و بخش خصوصی در مذاکره اقتصادی با این هیئت ها نگاه بدبینانه ای ندارم. اگر دولت این امکان را دارد که با هیئت ها ارتباط بگیرد، ما باید از دولت بخواهیم که اجازه بدهد بخش خصوصی، نقش خودش را در کنش های اقتصادی ایفا کند. نباید فراموش کنیم که بخش خصوصی ما به علت گرفتاری های ناشی از عدم وجود نقدینگی، که سیاست های دولت باعث آن شده، ضعیف شده است. به همین دلیل باید از دولت بخواهد در ازای بدهی های معوقه، زمینه ارتباط و فعالیت این سرمایه گذاران را با بخش خصوصی فراهم کند. به نظر من این مطالبه ای است که باید همیشه از سوی بخش خصوصی به دولت عنوان شود. در مورد طرح این خواسته باید از ظرفیت تشکل هایی چون اتاق های بازرگانی استفاده کرد.
منبع: اتاق تهران
