آنقدر که در خبرها عقب ماندگی در پارس جنوبی را دیده ایم و شنیده ایم که شاید اهمیت و خاص بودن خود را از دست داده باشد.
پارس جنوبی و چنگ زدن قطر در این میدان مشترک به نفت و گاز مناقشات بسیاری را در حوزه نفت به وجود آورده است. در حال حاضر قطر 3 برابر بیشتر از میدان مشترک برداشت می کند و این میزان گاز را به میعانات گازی تبدیل و به کشتی های LNG منتقل و روانه خط صادرات می کند. هر وقت این میزان برداشت و نحوه آن در ذهن تداعی می شود چیزی جز افسوس باقی نمی ماند.
در ابتدای سال جاری مقام معظم رهبری به عسلویه سفر کردند و آنجا دستور دادند هر چه سریعتر عملیات اجرایی این پروژه انجام شود. با این وجود تاکنون 10 فاز پارس جنوبی به صورت ناقص به بهره برداری رسیده است و 20 فاز دیگر باقیمانده است. حال این 20 فاز چه زمانی به اتمام می رسد را واقعا نمی توان تاریخی برای آن در نظر گرفت.
در آخرین اظهارات سخنگوی کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی، حتی از اتحاد نانوشته اعراب برای برداشت از مخازن مشترک نفت و گاز پرده برداشته می شود و توصیه می کند که مدیریت مخازن مشترک حاکمیتی شود و از اختیار انحصاری دولت و وزارت نفت خارج شود و در جاهایی مجلس و حتی قوه قضایه هم در خصوص پروژه مخازن مشترک اعمال نظر و نظارت کنند.
شاید برای اینکه به حد مناسب برداشت در مخازن مشترک نفت و گاز دست یابیم به این نوع نگاه نیاز باشد. نفت و گاز سرمایه ملی این کشور است و منحصر به دولت یا شخص خاصی نمی شود باید برای حال و آینده آن برنامه ریزی شود و با آمدن و رفتن اشخاص این برنامه ها تغییر نکند.
کشور ما عملیات استخراج از پارس جنوبی را 11 سال دیرتر از قطر شروع کرد ولی باز با گذشت این همه سال قطر 3 برابر بیشتر از ما برداشت غیرعادلانه می کند. به نظر می رسد این عقب ماندگی کمی غیرطبیعی است و حداقل در این فاصله زمانی نه در حد قطر ولی حداقل نصف قطر برداشت از آن ما می بود.
در سند چشم انداز 20 ساله به مخازن مشترک توجه ویژه شده است و بودجه های خاص مانند درصدهایی از فروش نفت برای آن در نظر گرفته شده است ولی مثلا در بودجه 90 می بینیم که به این ماده قانونی عمل نشده است و این بودجه صرف بخش های دیگر وزارت نفت می شود.
تبعات این موضوع فقط گربیان منابع کشور و مردم را گرفته است و غیر از بیش از 70 میلیون ایرانی هیچ کس دیگر در این راه متضرر نمی شود.
در کشور ما موهبات و ذخایر فراوان وجود دارد که اگر در دنیا 15 سال دیگر نفت تمام می شود ما لااقل برای 100 سال دیگر نفت داریم ولی نباید اجازه دهیم ؛ این پتانسیل ما را وا دارد با خیال آسوده روزها و ماهها و سالها را سپری کنیم که این نفت هر زمان که بخواهیم هست و می توانیم از آن برداشت کنیم. قسمت اعظم نفت کشور در مخازن مشترک با عربستان، قطر، کویت، امارات، کشورهای حاشیه خزر و غیره مدفون است. مخازنی که یک سر آن به قولی به اعراب متصل است. اعرابی که امروز تمام سعی خود را به کار گرفته اند که هر چه قدر می توانند با کمک هر شرکت و هر کشور فقط بردارند و ببرند و بفروشند.
متاسفانه نه میزان مخازن مشترک مشخص است و نه سهم هر کشور در آن تعیین می شود و کشورهای متقابل برای اینکه بیشتر بردارند حتی میزان برداشت خود را اعلام نمی کنند.
برای اینکه حقوق مردم در نفت احقاق شود احتیاج به یک مدیریت منسجم در تمام سطوح مدیریتی کشور دارد. چه زمانی این اتقاق می افتند هیچ کس نمی داند...
کد خبر:
16963
تاریخ انتشار: 11 دی 1390 - 10:52
آنقدر که در خبرها عقب ماندگی در پارس جنوبی را دیده ایم و شنیده ایم که شاید اهمیت و خاص بودن خود را از دست داده باشد.
پارس جنوبی و چنگ زدن قطر در این میدان مشترک به نفت و گاز مناقشات بسیاری را در حوزه نفت به وجود آورده است. در حال حاضر قطر 3 برابر بیشتر از میدان مشترک برداشت می کند و این میزان گاز را به میعانات گازی تبدیل و به کشتی های LNG منتقل و روانه خط صادرات می کند. هر وقت این میزان برداشت و نحوه آن در ذهن تداعی می شود چیزی جز افسوس باقی نمی ماند.
در ابتدای سال جاری مقام معظم رهبری به عسلویه سفر کردند و آنجا دستور دادند هر چه سریعتر عملیات اجرایی این پروژه انجام شود. با این وجود تاکنون 10 فاز پارس جنوبی به صورت ناقص به بهره برداری رسیده است و 20 فاز دیگر باقیمانده است. حال این 20 فاز چه زمانی به اتمام می رسد را واقعا نمی توان تاریخی برای آن در نظر گرفت.
در آخرین اظهارات سخنگوی کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی، حتی از اتحاد نانوشته اعراب برای برداشت از مخازن مشترک نفت و گاز پرده برداشته می شود و توصیه می کند که مدیریت مخازن مشترک حاکمیتی شود و از اختیار انحصاری دولت و وزارت نفت خارج شود و در جاهایی مجلس و حتی قوه قضایه هم در خصوص پروژه مخازن مشترک اعمال نظر و نظارت کنند.
شاید برای اینکه به حد مناسب برداشت در مخازن مشترک نفت و گاز دست یابیم به این نوع نگاه نیاز باشد. نفت و گاز سرمایه ملی این کشور است و منحصر به دولت یا شخص خاصی نمی شود باید برای حال و آینده آن برنامه ریزی شود و با آمدن و رفتن اشخاص این برنامه ها تغییر نکند.
کشور ما عملیات استخراج از پارس جنوبی را 11 سال دیرتر از قطر شروع کرد ولی باز با گذشت این همه سال قطر 3 برابر بیشتر از ما برداشت غیرعادلانه می کند. به نظر می رسد این عقب ماندگی کمی غیرطبیعی است و حداقل در این فاصله زمانی نه در حد قطر ولی حداقل نصف قطر برداشت از آن ما می بود.
در سند چشم انداز 20 ساله به مخازن مشترک توجه ویژه شده است و بودجه های خاص مانند درصدهایی از فروش نفت برای آن در نظر گرفته شده است ولی مثلا در بودجه 90 می بینیم که به این ماده قانونی عمل نشده است و این بودجه صرف بخش های دیگر وزارت نفت می شود.
تبعات این موضوع فقط گربیان منابع کشور و مردم را گرفته است و غیر از بیش از 70 میلیون ایرانی هیچ کس دیگر در این راه متضرر نمی شود.
در کشور ما موهبات و ذخایر فراوان وجود دارد که اگر در دنیا 15 سال دیگر نفت تمام می شود ما لااقل برای 100 سال دیگر نفت داریم ولی نباید اجازه دهیم ؛ این پتانسیل ما را وا دارد با خیال آسوده روزها و ماهها و سالها را سپری کنیم که این نفت هر زمان که بخواهیم هست و می توانیم از آن برداشت کنیم. قسمت اعظم نفت کشور در مخازن مشترک با عربستان، قطر، کویت، امارات، کشورهای حاشیه خزر و غیره مدفون است. مخازنی که یک سر آن به قولی به اعراب متصل است. اعرابی که امروز تمام سعی خود را به کار گرفته اند که هر چه قدر می توانند با کمک هر شرکت و هر کشور فقط بردارند و ببرند و بفروشند.
متاسفانه نه میزان مخازن مشترک مشخص است و نه سهم هر کشور در آن تعیین می شود و کشورهای متقابل برای اینکه بیشتر بردارند حتی میزان برداشت خود را اعلام نمی کنند.
برای اینکه حقوق مردم در نفت احقاق شود احتیاج به یک مدیریت منسجم در تمام سطوح مدیریتی کشور دارد. چه زمانی این اتقاق می افتند هیچ کس نمی داند...
کلید واژه ها :
