تبدیل تهدیدها به فرصت ها، اصلی است که به صورت علمی در دهه های اخیر توسط تمامی بنگاه های کلان دنیا و مدیران برجسته اقتصادی و سیاسی به آن پرداخته شده است و به عنوان راهکاری جهت خروج از بحران بدان نگریسته می‌شود.
بحران زمانی آغاز می‌شود که به علت عدم برنامه ریزی یک سازمان یا یک ساختار و یا بروز عواملی که از ید مدیران یک مجموعه خارج است آسیب هایی رخ بنماید که کنترل آن با صرف هزینه های بالا گاهی ممکن و یا محتمل است و برخی مواقع کنترل آن به هیچ وجه ممکن نخواهد شد.
عبور از بحران ها و تهدیدها نیاز به برنامه ریزی و ساماندهی اموری دارد که به عنوان ابزار و یا داده در اختیار مدیران جامعه قرار می گیرد.
مدیریت منابع در دنیا نیز از همین قاعده پیروی نموده و می‌نماید. یعنی اگر هر کدام از منابع موجود اعم از منابع طبیعی، منابع مالی، منابع انسانی و ... طی یک قاعده و اسلوب مشخصی مدیریت و ساماندهی شود، می‌تواند از بروز یک بحران و یک تهدید جلوگیری نماید و درغیر این صورت یعنی عدم توجه به مدیریت منابع می‌تواند باعث بروز تهدید جدی در سازمان گردد.
یکی از بزرگترین منابعی که در کنار منابع مالی و منابع طبیعی شاهد و ناظر تخریب و تضییع آن هستیم منابع انسانی و نیروی انسانی جوانی است که خوب یا بد میلیارد ها دلار هزینه صرف تربیت و تخصص آنها شده است.
منابع انسانی چابک و کارآمد یکی از عوامل رشد و توسعه هر کشور یا سازمانی است ولی در سالهای اخیر کمتر به آن پرداخته‌ایم. در جوامع مترقی دنیا، جوانان، از 18 سالگی به عنوان یک نیروی جدید وارد کارزار اقتصادی، ورزشی، مالی، تولیدی، صنعتی، خدماتی و یا سایر منابع درآمدزا یک کشور می‌شوند و به کمک این عامل محرک، اقتصاد کشورها دارای تحرک جدید و پویایی می‌شود. این در حالی است که در ایران با توجه به ترس از خدمت سربازی و یا عدم وجود کار و عدم اعتقاد به نیروی کار زنان، بخش عمده ای از توان نیروی جوان داخلی در دانشگاهها صرف اطاله تحصیل بدون بازده می‌گردد. از طرفی با بالا رفتن سن و بالا رفتن مدرک تحصیلی، جوانان کمتر به کارهای یدی و بدنی تمایل پیدا خواهند کرد و همین معضل بخش عمده ای از نیرو و پتانسیل منابع انسانی ما را از بین برده و خواهد برد. با بالا رفتن سن و متعاقب آن بالا رفتن هزینه های اجتماعی، درمانی و .... کارائی افراد نیز کاهش خواهد یافت و همین مهم استفاده از نیروهای جوان را در بدنه اجرایی، عملیاتی و مدیریتی با مشکل روبرو خواهد ساخت.
کشور ما با خیل عظیمی از نیروی جوان تحصیل کرده و خلاق روبرو است که پیش بینی رشد میزان ورودی آن در سنوات آتی مانند هر منبع اقتصادی دیگری رو به افول است. از این رو مدیریت این منبع عظیم اقتصادی و بررسی درآمد حاصل از آن و پیامدهای آینده آنها از مسائلی است که باید به طور جدی به آن پرداخته شود.
الگوی کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته می‌تواند در این خصوص بسیار حایز اهمیت باشد. نگرانی از آینده مبهم این برنامه ریزی، باید مدیران امروز را به سمت بازنگری در برنامه های خود برای جوانان هدایت کند. تاکید به کارگیری مدیران جوان پس از طی مراحل آموزش مدیریتی هر چند قدمی بسیار کوچک است ولی به توانمند سازی و چابک سازی بدنه کشور کمک شایانی می‌نماید.
وجود حلقه مفقوده انتقال تجربه مدیریت بین مدیران کارآمد و مدیران جوان خطری است که می‌تواند تجربه ناخوشایندی را ایجاد کند. ناکارآمدی آموزش عالی در سالهای اخیر و پایین آمدن سطح علمی و عملی در دانشگاه ها به علت توسعه قارچ گونه مراکز دانشگاهی حجم عظیمی از فارغ التحصیلان دانشگاهی ایجاد نموده است که قابلیت های توسعه ای کشور را به شدت تهدید می‌نماید.
کاهش سطح توان علمی اساتید، دانشجویان و فارغ التحصیلان همگی اثرات نا مطلوب را در سالهای آتی به رخ مسئولین فعلی کشور خواهد کشاند. نیاز به نیروی کارگری مجرب، نیروی فنی و تکنسین، مدیران اجرائی متبحر نیازمند برنامه هایی است که امروزه اثری از آن در ساختار مدیریت کشور دیده نمی‌شود. تربیت وزیر، وکیل، مدیر، استاد دانشگاه، صنعتگر، تاجر، کارگر نیازمند نقشه راهی است که این نقشه راه باید از ابتدای شکل گیری شخصیت افراد، مورد نظر قرار گیرد همانطور که یک سرباز پیاده برای قابلیت تبدیل به یک وزیر یا یک مهره ارزشمند صفحه شطرنج، از خط ابتدای حرکت، مورد حمایت تمام مهره ها قرار می‌گیرد.
از طرفی پس از تشکیل شورای ملی سالمندان در کشور در دهه هشتاد و همزمان با پایان اجرای برنامه سوم انتظار می‌رفت مساله برنامه‌ریزی درخصوص ورود افراد جدید به حلقه سالمندان آتی با دقت بیشتری صورت پذیرد ولی متاسفانه با نگاهی به چارت سازمانی این شورا به راحتی متوجه می شویم که برنامه های مدیریتی موجود در آن تنها به ساماندهی وضعیت حال افراد می‌پردازد و هیچگونه استراتژی مشخصی برای آینده در قالب مطالعات آینده پژوهشی در آن مشاهده نمی‌شود.
باید در این میان به سه نکته تاکید جدی داشت:
- دهه آینده دهه آغاز دوران بازنشستگی متولدین سالهای 60 می باشد و باید برای آنها برنامه ای جدی داشت.
- در سه دهه آینده روی پتانسیل جوانی کشور هیچ حسابی نمی توان بازنمود.
- منابع انسانی اساس و پایه تامین اقتصادی کشورها به شمار می‌روند.
ذکر این نکته کراراً مورد تاکید است که سرمایه عظیمی به صورت سکون و در حالت رکود رها شده است که در صورت عدم توجه مسئولین با حجم عظیمی از هزینه های سربار و نیازمند به توجه و نگهداری در عین حال صرف هزینه های غیر قابل کنترل روبرو خواهیم شد.
