وقتی آخرین یوز ایرانی بی‌صدا بر خاک فروبپاشد، نه دوربینی باقی مانده، نه امیدی. ایران به سرزمینی بدل شده که در آن مرگ جانوران و گیاهان، نه حادثه‌ای طبیعی که نتیجه مستقیم بی‌کفایتی ساختاری، طمع اقتصادی، و سیاست‌زدگی مزمن است. از دره‌های زاگرس تا تالاب‌های خشک‌شده‌ی شمال، تنوع زیستی ایران قربانی پروژه‌هایی‌ست که با مجوز رسمی، طبیعت را غارت می‌کنند و سازمانی که باید نگهبان باشد، تبدیل به دفتری برای امضای نابودی شده. این گزارش، نه فقط شرح مرگ‌ومیر چند گونه نادر، که اعتراف‌نامه‌ای‌ست درباره کشوری …
