اتاق خبر- مجتبی ویسی شاعر و مترجم زاده نفت‌شهر کرمانشاه گفت: حرکات نمایشی و تعقیب و گریزگونه نوازندگان ساز و دهل که آمدن نوروز را نوید می‌دادند، از خاطرم نمی‌رود.
مجتبی ویسی، شاعر و مترجم، درباره آئین‌های نوروز در زادگاهش نفت شهر کرمانشاه، گفت: یادم می‌آید گروه‌هایی به در خانه‌ها می‌آمدند و با ساز و دهل‌های بزرگ، آمدن نوروز را خبر می‌دادند و نوعی حرکات نمایشی و تعقیب و گریزگونه هم انجام می‌دادند که در این میانه یکی از آنها بر دیگری پیروز می‌شد. عده‌ای هم وارد آن میدان می‌شدند و شروع به انجام رقص کردی می‌کردند.
وی افزود: عیدی در شهر ما معمولاً پول بود که در حد یک اسکناس به ما می‌دادند اگرچه الان خودم این رویه را زیاد دوست ندارم و چند سالی است که به جایش کتاب به عزیزانم عیدی می‌دهم و امیدوار هم هستم که این فرهنگ جا بیفتد بلکه کمی از معضلات کتابخوانی ما کم شود.
این مترجم با بیان اینکه به نظر من همنشینی‌ها در ایام نوروز در آن دوره بسیار بیشتر و پررنگ‌تر از حال حاضر بود و اقوام و فامیل و دوستان بیشتر دور هم جمع می‌شدند، ادامه داد: سنت نوروز از جمله آئین‌هایی است که باید آن را حفظ کرد چرا که این پییشینه تاریخی ما را نشان می‌دهد و از نیاکان و اجدادمان برایمان به ارث رسیده است.
ویسی همچنین یادآور شد: آئین نوروز اشاره‌ای هم دارد به نوع نگرش ما به طبیعت و معتقدم باید در حفظ و نگهداشت آن که جزو مولفه‌های هویتی ماست و بخشی از شناخت جهانیان از ما به همین نوروز برمی‌گردد، کوشا باشیم.
منبع: مهر
