به گزارش اتاق خبر، هر ساله دو تا چهار میلیون نفر از تاج محل بازدید می‌کنند. تاج محل میراث جهانی یونسکو و یکی از عجایب معماری دنیای مدرن است.
تاج محل فقط یک سازه نیست؛ تاریخ تاج محل، تاریخ هند است.
این بنا به دستور امپراطور مغولان هند، شاه‌جهان، ساخته شده است.
ساخت این بنا از سال ۱۶۳۲ تا ۱۶۵۳ و مدت ۲۲ سال به درازا کشید.
برای ساخت این بنا از ۲۲۰۰۰ انسان و ۱۰۰۰ فیل استفاده شده است.
ساخت این بنا در زمان خودش ۳۲ میلیون روپیه هزینه در بر داشت که معادل یک میلیارد دلار امروز است.
این بنا برای یادبود همسر شاه، یک شاهدخت ایرانی به نام ممتاز محل، ساخته شد.
ممتاز محل هنگام تولد چهاردهمین فرزند خود از دنیا رفت. بله درست است چهاردهمین فرزند!
این شاهدخت سومین همسر شاه بود. دو همسر دیگر چنین بنای یادبودی نداشتند و دقیقا بیرون تاج محل دفن شدند.
معمار اصلی این بنا مانند ممتاز محل یک ایرانی به نام استاد احمد بوده است.
به این ترتیب، تاج محل نشان‌دهندهی ترکیب فوق‌العاده و به یادماندنی از سبک‌های معماری ایران و هند اسلامی است.
این بنا در زمینی به وسعت ۱۷ هکتار ساخته شده است.
آرامگاه در مرکز این مجموعه قرار دارد و بسیار ساده و باذوق ساخته شده است.
علاوه بر آرامگاه یک مسجد، چند محل برای زندگی و یک باغ بزرگ نیز ساخته شده است. مسجد هنوز هم روزهای جمعه باز می‌شود.
باغ از ابتدا برای پرورش گل و گیاه ساخته شد. زمانی که انگلیسی‌ها به هند رفتند، باغ را شبیه به مراکز خرید انگلستان کردند.
قبلا بر این باور بودند که باغ به‌گونه‌ای ساخته شده که با کمک رودخانه انعکاس زیبایی ایجاد کنند.
اما تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که باغ به گونه‌ای است که با خورشید تراز شده است.
شاه تمایل داشت برای تاج محل و باغ آن یک سنگ دوقلو سیاه در سراسر رودخانه قرار دهد.
متأسفانه مدتی زمان کوتاهی پس از اتمام ساخت تاج محل، پسر شاه جنگی داخلی راه انداخت تا سلطنت را از پدرش بگیرد و این جنگ ادامه ساخت آرامگاه را در طول رودخانه ناتمام گذاشت.
شاه تاج و تخت خود را از دست داد. اما پسرش او را زنده نگه داشت و زندانی کرد. در ۸ سال پایانی زندگی شاه، او از دیدن تاج محل منع شد. افسانه‌ها می‌گویند شاه می‌توانست از پنجره زندانش قسمتی از بنا را ببیند.
چهار طرف تاج محل دقیقا مشابه هم ساخته شده است و از هر زاویه‌ای کاملا یکسان به نظر می‌رسد.
ظاهر تاج محل با انعکاس نوع نور روی سنگ‌ها تغییر می‌کند. مناره‌هایی در این بنا ساخته شده تا ظاهر آن را از دور درخشان‌تر کند. روی این مناره‌ها ورقه‌هایی از طلا به کار رفته است.
در قرن ۱۸ حاکمان بهارات‌پور به این منطقه حمله و آرامگاه را غارت کردند.
این حاکمان طلا و نقره‌هایی استفاده شده در ساخت لوسترهای مسجد را هم غارت کردند.
اما باقی جواهراتی که در دیواره‌های این بنا به کار برده شده بود، دست نخورده باقی ماند.
در دیوارها سنگ‌های قیمتی و جواهراتی مانند یشم و لاجورد به کار برده شده تا ظاهری رنگارنگ داشته باشند.
این جواهرات در سال ۱۸۵۷ در شورش انگلیسی‌ها به هند غارت شدند.
آرامگاه یکی از پربازدیدترین مقاصد گردشگران و همچنین بیشتر در معرض خطر است.
دیوارها مداوما تحت فشار و پوسیدگی پایه ساختمان ترک خورده‌اند. آب‌های زیرزمینی به پایه ساختمان نفوذ کردند و به تدریج باعث پوسیدن آن شده‌اند.
آلودگی هوا سنگ‌ها را به رنگ زرد درآورده است. حتی با ممنوعیت انتشار گازهای گلخانه‌ای در اطراف بناهای تاریخی، تغییر رنگ‌ها محسوس‌تر شده است.
منبع: کجارو
94104
