به گزارش اتاق خبر، رضا پدیدار عضو هیات نمایندگان اتاق بازگانی تهران درباره قراردادهای نفتی گفت: «رسانه‌های کشور درباره قراردادهای نفتی که یک موضوع حرفه‌ای و تخصصی است، از افراد غیرحرفه‌ای سوال می‌کنند و یا کسانی که در رسانه اظهار نظر می‌کنند، دانشی در رابطه با این قراردادها ندارند؛ اما نمی‌دانند و در این‌باره اظهارنظر می‌کنند، این اظهارنظرها نامربوط است و ادامه این اظهارنظرهای غیرکارشناسی ضربه به اقتصاد کشور وارد می‌کند. »
وی عنوان کرد: «من در شورای سیاست‌گذاری قراردادهای نفتی از اول حضور داشتم؛ این شورا ترکیب بیست و چند نفره‌ای داشت و همه از افرادی بودند که در فعالیت‌های ملی و بین‌المللی صنعت نفتصاحب‌نظر بودند. وزارت نفت این گروه را جمع کرد و آنها نظارت‌های تخصصی را درباره این قراردادها انجام دادند. »
پدیدار افزود: «مراحل کار اینگونه بود که ابتدا قراردادهایی که در گذشته با شرکت‌های بین‌المللی داشتیم، بررسی کردیم. این گروه پس از بررسی متوجه شدند بهترین قراردادهای صنعت نفت، قراردادهایی است که به شیوه بای بک بسته شد. »
عضو هیات نمایندگان اتاق تهران گفت: «در مرحله بعد این گروه، نقاط مثبت و منفی قراردادهای بای بک را بررسی کرد. در قرارداد بای بک انگیزه‌ای برای سرمایه‌گذار خارجی وجود ندارد، در حالی که در قراردادهای جدید به دنبال این هستیم تا شرکت‌هایی که وارد ایران می‌شوند، حضور بلندمدت داشته باشند زیرا این کار انگیزه آنها را بالا می‌برد. در واقع هم به ما سود می‌رسد و هم به آنها؛ به همین دلیل فرمت قراردادهای ۳۳ کشور را مورد مطالعه قرار دادیم.
بانک مطالعاتی دقیقی را درست کردیم. به‌طور مثال، نروژ بهترین قرارداد را دارد. مالزی زمانی که شرکت پتروناس را ساخت بهترین فرمت قراردادها را درست کرد. از همه این قراردادهای کشورها استفاده کردیم. »
وی افزود: «همه حقوقدان‌ها، کارشناسان، نخبگان، مشاوران، پیمانکاران و صنعتگران تجهیزات نفت، قراردادهای جدید را مورد بررسی قرار دادند.
درواقع از بررسی این قراردادها این نتیجه به‌دست آمد که باید قراردادی را طراحی کنیم که یک امتیاز بگیریم، یک امتیاز بدهیم. یعنی قراردادها باید وین-وین باشد. »
فقط میدان نفت داشتیم
پدیدار گفت: «ارزیابی کردیم و متوجه شدیم که درحال‌حاضر مشکل توسعه صنعت نفت کمبود منابع مالی و فناوری روز است، زیرا در ۵ سال گذشته ما در تحریم بودیم.
فناوری‌های کوچک را توانستیم در این مدت به‌دست آوریم، اما فناوری‌های پیشرفته امکان‌پذیر نبود. مسئله مهم‌تر کیفیت‌ها است. ما هیچ استانداردی نداشتیم، چون در زمان تحریم اجازه صدور آن را نیز نداشتیم. از نظر کیفی نیز در سطح پایینی قرار داشتیم. در واقع ما فقط میدان نفت داشتیم. »
وی افزود: «ما باید به خارجی‌ها پیشنهادی ارائه می‌دادیم که آنها حاضر شوند پول و فناوری باکیفیت و نیروی انسانی متخصص به ایران بیاورند. ما در ایران، نیروی انسانی داریم مقداری کمی پول و فناوری داریم. نفت داریم. برای اینکه خارجی‌ها را ترغیب کنیم باید سهمی از نفت را به آنها بدهیم. به‌طور مثال اگر ۱۰۰هزار بشکه در روز استخراج کردیم، ۲۰هزار بشکه آن را به خود خارجی‌ها بدهیم. این کار تا مدت مشخصی انجام می‌شود. سقف این برداشت را ۲۵ سال انتخاب کردیم. در بدترین شرایط نباید از ۲۵ سال بیشتر شود و حداکثر امتیاز را به خارجی‌ها دادیم.
علاوه بر آن، به آنها این امتیاز را می‌دهیم که مالیات به کار آنها تعلق نگیرد. چون خارجی‌های از مالیات می‌ترسیدند. »
مسابقه استخراج نفت
پدیدار عنوان کرد: «از سوی دیگر یک سری قوانین برای حمایت از صنایع داخلی داریم. قانون می‌گوید، اگر دولت می‌خواهد با خارجی‌ها قرارداد ببندد، باید ۵۱درصد سهام آن را در اختیار ایرانی‌ها قرار بدهد و ۴۹درصد به خارجی.
شرکت‌های خارجی سوالشان این بود که پس از چند سال برداشت نفت، سرمایه‌ای که می‌آورند به علاوه سود به آنها بازمی‌گردد؟ در قراردادهای جدید این امتیاز در اختیار آنها قرار می‌گیرد که چند درصد یا چند بشکه نفت از هر روز برداشت را برای خود بردارند.
این اندازه براساس این قراردادها قرار است به مناقصه گذاشته شود، به طوری که این شرایط فراهم می‌شود که شرکت‌های خارجی با یکدیگر به رقابت بپردازند. به دلیل نوسان قیمت نفت، استخراج نفت را در اختیار آنها گذاشتیم که بعدها با هر قیمتی که می‌خواهند بفروشند. »
منبع: صمت
