به گزارش اتاق خبر، به نقل از ساعت24- این گونه است که هر فردی که زاد و رشدش در ایران، در گواتمالا، در هندوراس، در مصر یا مراکش و در هر سرزمین دیگر بوده است مهر آن سرزمین را به دل میگیرد وآن را ارجمند و گرانسنگ میداند و برای آبادانی اش کوشش می کند. بیشتر ایرانیان نیز چنین نگاهی دارند و آرزوی بزرگشان این است که به همراه سترگ شدن بیشتر این عزیز و گرامی خود نیز روزهای خوش و خرمی را ببینند و رنگ و بوی خوشبختی بیشتر احساس کنند. اکنون که زمستان 1396 نیز همانند همه زمستانهای پرشمار میخواهد جایش را به بهار بدهد، آنهایی که شور و شوق جوانی را کمتر و عقل و منطق را بیشتر در تصمیمهایشان دخالت میدهند بیش از هر وقت دیگر شاید به این بیندیشند که برای سربلندی بیش از پیش این سرزمین چه باید کرد؟ بدون چون و چرا باید نیک بدانیم هر رخدادی که بخواهیم برای این کشور بیفتد باید پیش از آن در یاد و ذهن هر کدام از ما باید رخ دهد. باید چشمهایمان را باز، گوشهایمان را تیز و هر روز بر نیرومندی، شادابی و سرزندگی فردی خود بیفزاییم تا ایران ارجمند از این سرزندگی هر کدام از ما شاداب و نیرومند، توانا و دانا باشد. به نام ایران دانا و توانا باشیم و گامهای بلند را از یاد و کار در ذهن و عمل خویش برداریم.خوشبختانه اکنون و در سالهای آخر سده 1300و برخلاف سالهای 1360 که ایران دوستی و میهن خواهی از سوی نیروهای سیاسی نکوهیده بود و حرف و سخن در این باره کمتر به میان میآمد همه احزاب و گروههای سیاسی با ناسیونالیسم و وطن خواهی همراه شدند و این یک فرصت طلایی برای عبور دادن ایران از گردونه توسعه نیافتگی است. یادمان باشد و خوب به پیرامون خود نگاه کنیم و رفتارها، دگرگونیها و آینده نگری کشورهای همسایه مان، کشورهای کمی دورتر و شامل خاورمیانه و پس از آن آسیا و سایر کشورهای جهان را بررسی کنیم تا درک دقیقی از ضرورت عبور از گردونه اندوه بار توسعه نیافتگی پیدا کنیم. بدترین اندیشه راه های عمل این است که تصور کنیم دنیا همان دنیای50 سال پیش و حتی 10 سال پیش است و میتوانیم با آرامش و درنگ و باری به هر جهت کار کنیم و دنیا نیز چشم به راه ما میماند. این واقعیت نیست. واقعیت این است که دنیا چشم به راه ایران نیست تا ساز خود را با ساز ایران کوک کند و با ایران مدارا کند و بردبارانه بایستد تا ایران از راه برسد. دنیای امروزبا شتاب بهت آور و شگفت انگیزی در رفتن است و هر ساعت و هر روز گامی به پیش میگذارد و اگر درنگ ما به درازا بکشد خدای ناکرده از ما می گذرند. برای اینکه این حرف و سخن را به آمار و اطلاعات و واقعیتها پیوند بزنم به سهم ایران درتجارت جهانی اشاره میکنم. سهم ایران از تجارت جهانی در حالی که قیمت نفت دراوج باشد نیز به نیم درصد نمی رسد. در دنیایی که رشد و شتاب تولید کالاهای صنعتی، خدمات و کشاورزی مرزندارد پر کردن این میزان سهم در تجارت جهانی همانند آب خوردن آسان است. این یک واقعیت تلخ است که ایران تقریبا هیچ کالای ممتاز و منحصر به فردی تولید نمیکند که اگر نکرد دنیا و حتی کشوری را در تنگنا قرار دهد. کدام کالای صنعتی ایران است که اگر به بازار عرضه نشود بازار کمبود جدی آن را احساس میکند. شاید پیش از این و در دهه های سپری شده اگر نفت ایران به بازار جهانی عرضه نمی شد قیمت این کالای راهبردی با جهش همراه میشد و سطح رفاه مادی مردم جهان را کاهش میداد اما امروزه کشورهایی مثل روسیه، عربستان و حتی عراق آنقدر ظرفیت دارند که به چشم برهم زدنی جای خالی نفت ایران را در بازار جهانی به خود اختصاص دهند. آیا مردم جهان نمی توانند فرش دستباف حتی کشور چین را جایگزین فرش دستبافت ایران کنند؟ آیا اگر ایران پسته صادر نکند دنیا در ماتم فرو می رود؟ پس باید لباس رخوت، خوش خیالی در اندازه گیری قدرت ایران در جهان، خوشبینی در اینکه ایرانیان چنین اند و چنان را باید کنار بگذاریم و برای نگهداشت ایران کهنسال بیش از پیش کار کنیم و عقل را به کار گیریم.. این آرزوی بزرگ که ایران باید در بالاترین پله در غرب آسیا بایستد نیازمند ایستادگی، کار بیشتر، دیدگاه سازگارتر، تفاهم و توافق ملی است و نمی توان تنها در خیال و رویا به سر برد و تصور کرد تنها کافی است که آرزو کنیم.