شرق- انگار زنگنه می‌دانست وابستگی عربستان به درآمدهای نفتی‌اش آنقدر زیاد شده که در نهایت برای حفظ قیمت نفت، چاره‌ای جز خالی‌کردن جای ایران در بازار ندارد یا می‌دانست که دبیرکلی اوپک آن هم در شرایطی که ابهامات زیادی در مورد نامزد ایرانی در «اوپک» وجود دارد و جو بی‌اعتمادی که طی این سال‌ها از مدیریت ایران و ایرانی در میان اعضای این سازمان به وجود آمده سهم ما نیست که در نهایت سعی کرد از نشست اوپک به نحوی دیگر به نفع مصالح ایران بهره ببرد.
نشست اوپک در وین روز چهارشنبه هفته گذشته پس از هشت‌سال، بار دیگر با حضور بیژن نامدارزنگنه برگزار شد اما این‌بار این وزیر کارکشته نفت نشان داد که حضور فردی دیپلماتیک بر عرصه مدیریت نفت کشور می‌تواند رنگ‌وبویی هم به سیاست کشور بدهد.
بیژن نامدارزنگنه از همان روزهای اولی که قدم به اتاق 1501 ساختمان شیشه‌ای وزارت نفت گذاشت بر تلاش در راستای بازگشت بزرگان نفتی دنیا به پروژه‌های ایران تاکید کرد. اما این‌بار این موضع خود را رسمی و در جمع خبرنگاران حاضر در اوپک تکرار کرد صراحتا از آنها نام برد و درعین حال از حضور شرکت‌های آمریکایی در پروژه‌های ایرانی استقبال کرد. البته از چین و هند هم سخن به میان آورد گرچه تاکید کرد دعوت از غول‌های نفتی جهان برای حضور در پروژه‌های نفتی ایران از اولویت‌های این وزارتخانه است. شرکت فرانسوی «توتال»، شرکت انگلیسی-هلندی «شل»، شرکت ایتالیایی «انی»، شرکت نروژی «استات اویل»، شرکت انگلیسی «بی پی» و شرکت‌های آمریکایی «اکسون موبیل» و« کونوکوفیلیپس»، شرکت‌هایی هستند که زنگنه از آنها نام برده است.
شیخ‌الوزرا از این فضای جهانی زمانی که می‌دانست همگان در جهان چشم و گوش خود را به سمت اوپک و تصمیم‌های این سازمان دوخته‌اند استفاده و تبلیغات گسترده خود را برای معرفی قراردادهای نفتی جدید ایران آغاز کرد. از جذابیت این قراردادها گفت و از قراردادهای خدماتی عراق به‌عنوان نشانی از نوع جدید قرارداد جدید نفتی ایران یاد کرد. هرچند بازهم معتقد بود قراردادهای جدید نفتی ایران جذاب‌تر خواهند بود. استراتژی حساب‌شده زنگنه باردیگر ایران را برسر زبان‌ها انداخت و به نظر می‌رسد جهانیان این‌بار منتظر معرفی قراردادهای جدید نفتی ما هستند تا در آوریل 2014 سیاست‌های سال جدید خود را ببندند.
انگار زنگنه می‌دانست رفتن به اوپک نتایج تکراری را در بر دارد که وارد حاشیه هرکدام از آنها شدن وقت تلف‌کردن است و شاید برای همین باشد که روزی وی خود را وزیر امور خارجه دوم دولت یازدهم نامید و ظریف وزیر امور خارجه کشورمان نیز در مواجهه با این لقب، زنگنه را وزیر خارجه اول کشور دانست. دیپلماسی‌ای که این روزها نفت دنبال می‌کند نشان می‌دهد که به زودی پروژه‌های نفتی ایران به دوران شکوفایی و رونق گذشته بازخواهند گشت. هرچند در این بین هستند افرادی که با نگاه‌های سیاسی خاص به دنبال زیرسوال‌بردن سیاست دعوت از بزرگان نفتی به ایرانند و سعی دارند با یادآوری برخی از پروژه‌های نفتی گذشته این سیاست را وارونه نشان دهند. هرچند پاسخ زنگنه در روز رای‌اعتماد وزرا به این گلایه‌ها حسن‌ختامی بر این اظهارات بود: «هرجا پول باشد احتمال فساد هم وجود دارد ولی این به آن معنا نیست که باید در مقابل مفسدان مماشات کنیم بلکه به آن معناست که باید دقت و توجه داشته باشیم.» وزیر نفت کشورمان در اوپک از عزم راسخ ایران برای ورود مجدد به بازار با حداکثر ظرفیت تولید گفت حتی اگر نفت 20 دلار شود و این نشان می‌دهد که زنگنه بیش از همگان می‌داند که عربستان امروز بیش از هر وقت دیگری به بالابودن قیمت نفت محتاج است و در صورت کاهش قیمت، موجی از ناآرامی‌ها این کشور را در بر می‌گیرد.
شاید برای همین باشد که او از عزم راسخ ایران با اشاره به پایین‌آمدن قیمت نفت می‌گوید. ضمن آنکه انگار وزیر نفت کشورمان به خوبی این نکته را درک کرده بود که اگر البدری امروز بر صندلی دبیرکلی باقی بماند شاید یک‌سال دیگر ایران فرصتی برای حضوری با قدرت در جهت تصرف این صندلی پیدا کند اما اگر عراقی‌ها موفق می‌شدند این صندلی را به دست بیاورند سه سال دیگر قدرت اوپک بر دستان عراقی‌ها می‌افتاد و این خود ضرری مضاعف بود. اما آخر هفته گذشته زنگنه در حالی وین را ترک کرد که قطعا خیالی آسوده داشت که ریاست اجلاس‌های اوپک و دبیرکلی آن بر دستان لیبیایی‌هایی افتاده که امروز به دنبال بازگشت به شرایط گذشته هستند.
کشوری که تا قبل از جنگ داخلی بیش از یک میلیون و 200هزار بشکه نفت تولید می‌کرد و امروز با تولید 751هزار بشکه امیدوارند که بار دیگر به شرایط گذشته بازگردند. هرچند در جنگ تاسیسات نفتی این کشور صدمه جدی ندیده اما بازگشت مجدد این کشور به تولید گذشته بازهم نمی‌تواند زنگ خطری برای ایران تلقی شود. چراکه امروز رقابت اوپک در دستان ایران، عراق و عربستان است. اگرچه عربستان در این بازی بیشترین ظرفیت تولید را دارد اما به دلیل فسادهای مالی موجود در این کشور و درعین حال، نبود سیستم شفاف در اقتصاد نفتی‌اش نمی‌تواند خطری جدی در این روزها به شمار آید مگر عراقی‌ها هرچند زنگنه در جمع خبرنگاران از قراردادهای جدید ایران گفت تا سال 2014 را برای عراقی‌ها سیاه و سفید کند. شاید باید به زنگنه و تیمش در این نشست اوپک آفرین گفت و در نهایت به منتقدان او و همراهانش گفت دیپلماسی یعنی این!
کد خبر:
48835
تاریخ انتشار: 16 آذر 1392 - 09:34
شرق- انگار زنگنه می‌دانست وابستگی عربستان به درآمدهای نفتی‌اش آنقدر زیاد شده که در نهایت برای حفظ قیمت نفت، چاره‌ای جز خالی‌کردن جای ایران در بازار ندارد یا می‌دانست که دبیرکلی اوپک آن هم در شرایطی که ابهامات زیادی در مورد نامزد ایرانی در «اوپک» وجود دارد و جو بی‌اعتمادی که طی این سال‌ها از مدیریت ایران و ایرانی در میان اعضای این سازمان به وجود آمده سهم ما نیست که در نهایت سعی کرد از نشست اوپک به نحوی دیگر به نفع مصالح ایران بهره ببرد.
نشست اوپک در وین روز چهارشنبه هفته گذشته پس از هشت‌سال، بار دیگر با حضور بیژن نامدارزنگنه برگزار شد اما این‌بار این وزیر کارکشته نفت نشان داد که حضور فردی دیپلماتیک بر عرصه مدیریت نفت کشور می‌تواند رنگ‌وبویی هم به سیاست کشور بدهد.
بیژن نامدارزنگنه از همان روزهای اولی که قدم به اتاق 1501 ساختمان شیشه‌ای وزارت نفت گذاشت بر تلاش در راستای بازگشت بزرگان نفتی دنیا به پروژه‌های ایران تاکید کرد. اما این‌بار این موضع خود را رسمی و در جمع خبرنگاران حاضر در اوپک تکرار کرد صراحتا از آنها نام برد و درعین حال از حضور شرکت‌های آمریکایی در پروژه‌های ایرانی استقبال کرد. البته از چین و هند هم سخن به میان آورد گرچه تاکید کرد دعوت از غول‌های نفتی جهان برای حضور در پروژه‌های نفتی ایران از اولویت‌های این وزارتخانه است. شرکت فرانسوی «توتال»، شرکت انگلیسی-هلندی «شل»، شرکت ایتالیایی «انی»، شرکت نروژی «استات اویل»، شرکت انگلیسی «بی پی» و شرکت‌های آمریکایی «اکسون موبیل» و« کونوکوفیلیپس»، شرکت‌هایی هستند که زنگنه از آنها نام برده است.
شیخ‌الوزرا از این فضای جهانی زمانی که می‌دانست همگان در جهان چشم و گوش خود را به سمت اوپک و تصمیم‌های این سازمان دوخته‌اند استفاده و تبلیغات گسترده خود را برای معرفی قراردادهای نفتی جدید ایران آغاز کرد. از جذابیت این قراردادها گفت و از قراردادهای خدماتی عراق به‌عنوان نشانی از نوع جدید قرارداد جدید نفتی ایران یاد کرد. هرچند بازهم معتقد بود قراردادهای جدید نفتی ایران جذاب‌تر خواهند بود. استراتژی حساب‌شده زنگنه باردیگر ایران را برسر زبان‌ها انداخت و به نظر می‌رسد جهانیان این‌بار منتظر معرفی قراردادهای جدید نفتی ما هستند تا در آوریل 2014 سیاست‌های سال جدید خود را ببندند.
انگار زنگنه می‌دانست رفتن به اوپک نتایج تکراری را در بر دارد که وارد حاشیه هرکدام از آنها شدن وقت تلف‌کردن است و شاید برای همین باشد که روزی وی خود را وزیر امور خارجه دوم دولت یازدهم نامید و ظریف وزیر امور خارجه کشورمان نیز در مواجهه با این لقب، زنگنه را وزیر خارجه اول کشور دانست. دیپلماسی‌ای که این روزها نفت دنبال می‌کند نشان می‌دهد که به زودی پروژه‌های نفتی ایران به دوران شکوفایی و رونق گذشته بازخواهند گشت. هرچند در این بین هستند افرادی که با نگاه‌های سیاسی خاص به دنبال زیرسوال‌بردن سیاست دعوت از بزرگان نفتی به ایرانند و سعی دارند با یادآوری برخی از پروژه‌های نفتی گذشته این سیاست را وارونه نشان دهند. هرچند پاسخ زنگنه در روز رای‌اعتماد وزرا به این گلایه‌ها حسن‌ختامی بر این اظهارات بود: «هرجا پول باشد احتمال فساد هم وجود دارد ولی این به آن معنا نیست که باید در مقابل مفسدان مماشات کنیم بلکه به آن معناست که باید دقت و توجه داشته باشیم.» وزیر نفت کشورمان در اوپک از عزم راسخ ایران برای ورود مجدد به بازار با حداکثر ظرفیت تولید گفت حتی اگر نفت 20 دلار شود و این نشان می‌دهد که زنگنه بیش از همگان می‌داند که عربستان امروز بیش از هر وقت دیگری به بالابودن قیمت نفت محتاج است و در صورت کاهش قیمت، موجی از ناآرامی‌ها این کشور را در بر می‌گیرد.
شاید برای همین باشد که او از عزم راسخ ایران با اشاره به پایین‌آمدن قیمت نفت می‌گوید. ضمن آنکه انگار وزیر نفت کشورمان به خوبی این نکته را درک کرده بود که اگر البدری امروز بر صندلی دبیرکلی باقی بماند شاید یک‌سال دیگر ایران فرصتی برای حضوری با قدرت در جهت تصرف این صندلی پیدا کند اما اگر عراقی‌ها موفق می‌شدند این صندلی را به دست بیاورند سه سال دیگر قدرت اوپک بر دستان عراقی‌ها می‌افتاد و این خود ضرری مضاعف بود. اما آخر هفته گذشته زنگنه در حالی وین را ترک کرد که قطعا خیالی آسوده داشت که ریاست اجلاس‌های اوپک و دبیرکلی آن بر دستان لیبیایی‌هایی افتاده که امروز به دنبال بازگشت به شرایط گذشته هستند.
کشوری که تا قبل از جنگ داخلی بیش از یک میلیون و 200هزار بشکه نفت تولید می‌کرد و امروز با تولید 751هزار بشکه امیدوارند که بار دیگر به شرایط گذشته بازگردند. هرچند در جنگ تاسیسات نفتی این کشور صدمه جدی ندیده اما بازگشت مجدد این کشور به تولید گذشته بازهم نمی‌تواند زنگ خطری برای ایران تلقی شود. چراکه امروز رقابت اوپک در دستان ایران، عراق و عربستان است. اگرچه عربستان در این بازی بیشترین ظرفیت تولید را دارد اما به دلیل فسادهای مالی موجود در این کشور و درعین حال، نبود سیستم شفاف در اقتصاد نفتی‌اش نمی‌تواند خطری جدی در این روزها به شمار آید مگر عراقی‌ها هرچند زنگنه در جمع خبرنگاران از قراردادهای جدید ایران گفت تا سال 2014 را برای عراقی‌ها سیاه و سفید کند. شاید باید به زنگنه و تیمش در این نشست اوپک آفرین گفت و در نهایت به منتقدان او و همراهانش گفت دیپلماسی یعنی این!
