اختصاصی اتاق نیوز- چند سالی است که بحث لباس اسلامی – ایرانی بر زبان‌ها افتاده و هرازگاهی نمایشگاه یا همایشی در این رابطه برگزار می‌شود ولی اجرایی شدن این طرح از اهمیت بسزایی برخوردار است. ایجاد لباس اسلامی – ایرانی از دو دیدگاه اقتصادی و اجتماعی مورد توجه قرار دارد ولی آنچه در این سال‌ها بیشتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته دیدگاه اجتماعی این پروژه بوده است. در سالی که اقتصاد و فرهنگ مورد توجه قرار گرفته است، توجه به اقتصاد برخی صنایع فرهنگی می تواند راهگشا باشد.
برای فرهنگ تعریف‌های زیادی گفته شده اما به‌طور خلاصه و خیلی ساده می‌توان گفت که فرهنگ مایه‌های فکری و ارزشی است که رفتارهای اختیاری و اجتماعی انسان، تحت تاثیر آنها قرار می‌گیرد و شامل شناخت‌ها و باورهای انسان، ارزش‌ها و گرایش‌ها و رفتارها و کردارهاست.
بر این اساس تهاجم فرهنگی عبارت خواهد بود از هرگونه حرکتی از دشمن که درصدد تغییر یا تحریف ارزش‌ها و رفتار و کردارهای انسانی و ملتی صورت می‌گیرد. به عبارت دیگر تهاجم فرهنگی یعنی این‌که ملتی، بخواهد فرهنگ رایج و غالب یک ملتی را از دستش بگیرد و فرهنگ خود را به آنها تحمیل کند تا کشور مورد تهاجم گرفته، تحت سلطه آنها درآید و از این راه به این گروه تسلط یابد و ضربان اقتصادی و سیاسی و نظامی آن را در دست خود بگیرند و برای این هدف، بهترین روش همان تغییر فکر و خط‌مشی است.
تغییر در روش تفکر و ارزش‌های یک جامعه می‌تواند به اهداف اقتصادی و سیاسی نیز ضربه وارد کند.
یکی از صورت‌های تهاجم فرهنگی در کشور ما به صورت تغییر در نوع پوشش و حجاب صورت گرفت و این امر نکته اجتماعی توجه به مد و لباس اسلامی – ایرانی است. از سویی دیدگاه اجتماعی این پروژه رابطه‌ای مستقیم با مباحث اقتصادی دارد زیرا با تغییر سلیقه مخاطب می‌توان مشتری را به سوی بازار دلخواه جذب کرد. با وجود این‌که ارزش ۱۰۰ برند معتبر دنیا ۲هزار میلیارد دلار و ارزش تقریبی هر کدام از آنها به‌طور میانگین ۲۰ میلیون دلار برآورد شده است اما در ایران برندی نداریم که در این سطح دارای ارزش باشد.
توسعه برند شامل فرآیندی است که یک برند توسط ارائه کننده خدمات یا سازمانی که می‌خواهد برند شود، تعریف می‌شود، سپس برند از طریق روش‌های مختلف ارتباطی معرفی می‌شود و بعد در ذهن مصرف‌کننده شکل می‌گیرد که این فرآیند همواره در حال تکامل و تغییر است و پس از این شکل‌گیری است که می‌توان آن را برند نامید. حال برندی که در ذهن مصرف‌کننده خوب شکل بگیرد و تقریبا بخش عمده تصویر ذهنی مشتریان آن یکی باشد، از آن ارزیابی خوب می‌شود و اگر در ذهن مصرف‌کننده بد شکل بگیرد از آن ارزیابی بد می‌شود و با این تعریف، هیچ نرم‌افزاری امکان این را ندارد که بتواند از تصویر ذهنی مصرف‌کننده نسبت به برند خاصی را ارزیابی کند.
طرح‌های لباس اسلامی – ایرانی در چندین نمایشگاه در معرض دید علاقه‌مندان قرار گرفته است اما اگر با دیدی موشکافانه به نوع پوشش همشهریان خود نگاه کنیم، به جز چند مورد استثنایی که بنا به علاقه و سلیقه اشخاص صورت گرفته، طرحی با نام لباس اسلامی – ایرانی دیده نخواهد شد.
یکی از دلایل تحقق نیافتن این پروژه در تولید انبوه، توجه نداشتن به سلیقه و رنگ‌های مناسب و متناسب با حال و هوای جامعه است و از سویی گویی افراط و تفریط نیز در بین این طرح‌ها دیده می‌شود. اگر طبق تصمیم مدیران فرهنگی و طراحان مقرر می‌شد که از علائم و نشانه‌های ایرانی یا ابیات شعرهای زیبای ایرانی استفاده شود، لباس به یک تابلوی خوشنویسی تبدیل می‌شود و با اصرار روی یک طرح تنوع سلیقه و مشتری از بین می‌رود.
از نگاهی دیگر، برندسازی در این زمینه می‌تواند مردان و زنان مسلمان کشورهای دیگر را به سوی بازار پوشاک ایرانی رهنمون کند و با ایجاد استاندارد حلال برای الیاف استفاده‌شده در لباس و همچنین تایید طرح‌های موجود می‌توان لباس اسلامی را به کشورهای دیگر صادر کرد.
برند لباس اسلامی – ایرانی تنها راه‌حل اجرایی شدن این پروژه است زیرا با ساخت برند، مدیران بازرگانی مجبور به احیا و توسعه آن خواهند بود و با هدف گسترش برند لباس اسلامی – ایرانی، طرح‌های مورد تایید فراگیر خواهد شد.
کد خبر:
57557
تاریخ انتشار: 19 فروردین 1393 - 10:28
اختصاصی اتاق نیوز- چند سالی است که بحث لباس اسلامی – ایرانی بر زبان‌ها افتاده و هرازگاهی نمایشگاه یا همایشی در این رابطه برگزار می‌شود ولی اجرایی شدن این طرح از اهمیت بسزایی برخوردار است. ایجاد لباس اسلامی – ایرانی از دو دیدگاه اقتصادی و اجتماعی مورد توجه قرار دارد ولی آنچه در این سال‌ها بیشتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته دیدگاه اجتماعی این پروژه بوده است. در سالی که اقتصاد و فرهنگ مورد توجه قرار گرفته است، توجه به اقتصاد برخی صنایع فرهنگی می تواند راهگشا باشد.
برای فرهنگ تعریف‌های زیادی گفته شده اما به‌طور خلاصه و خیلی ساده می‌توان گفت که فرهنگ مایه‌های فکری و ارزشی است که رفتارهای اختیاری و اجتماعی انسان، تحت تاثیر آنها قرار می‌گیرد و شامل شناخت‌ها و باورهای انسان، ارزش‌ها و گرایش‌ها و رفتارها و کردارهاست.
بر این اساس تهاجم فرهنگی عبارت خواهد بود از هرگونه حرکتی از دشمن که درصدد تغییر یا تحریف ارزش‌ها و رفتار و کردارهای انسانی و ملتی صورت می‌گیرد. به عبارت دیگر تهاجم فرهنگی یعنی این‌که ملتی، بخواهد فرهنگ رایج و غالب یک ملتی را از دستش بگیرد و فرهنگ خود را به آنها تحمیل کند تا کشور مورد تهاجم گرفته، تحت سلطه آنها درآید و از این راه به این گروه تسلط یابد و ضربان اقتصادی و سیاسی و نظامی آن را در دست خود بگیرند و برای این هدف، بهترین روش همان تغییر فکر و خط‌مشی است.
تغییر در روش تفکر و ارزش‌های یک جامعه می‌تواند به اهداف اقتصادی و سیاسی نیز ضربه وارد کند.
یکی از صورت‌های تهاجم فرهنگی در کشور ما به صورت تغییر در نوع پوشش و حجاب صورت گرفت و این امر نکته اجتماعی توجه به مد و لباس اسلامی – ایرانی است. از سویی دیدگاه اجتماعی این پروژه رابطه‌ای مستقیم با مباحث اقتصادی دارد زیرا با تغییر سلیقه مخاطب می‌توان مشتری را به سوی بازار دلخواه جذب کرد. با وجود این‌که ارزش ۱۰۰ برند معتبر دنیا ۲هزار میلیارد دلار و ارزش تقریبی هر کدام از آنها به‌طور میانگین ۲۰ میلیون دلار برآورد شده است اما در ایران برندی نداریم که در این سطح دارای ارزش باشد.
توسعه برند شامل فرآیندی است که یک برند توسط ارائه کننده خدمات یا سازمانی که می‌خواهد برند شود، تعریف می‌شود، سپس برند از طریق روش‌های مختلف ارتباطی معرفی می‌شود و بعد در ذهن مصرف‌کننده شکل می‌گیرد که این فرآیند همواره در حال تکامل و تغییر است و پس از این شکل‌گیری است که می‌توان آن را برند نامید. حال برندی که در ذهن مصرف‌کننده خوب شکل بگیرد و تقریبا بخش عمده تصویر ذهنی مشتریان آن یکی باشد، از آن ارزیابی خوب می‌شود و اگر در ذهن مصرف‌کننده بد شکل بگیرد از آن ارزیابی بد می‌شود و با این تعریف، هیچ نرم‌افزاری امکان این را ندارد که بتواند از تصویر ذهنی مصرف‌کننده نسبت به برند خاصی را ارزیابی کند.
طرح‌های لباس اسلامی – ایرانی در چندین نمایشگاه در معرض دید علاقه‌مندان قرار گرفته است اما اگر با دیدی موشکافانه به نوع پوشش همشهریان خود نگاه کنیم، به جز چند مورد استثنایی که بنا به علاقه و سلیقه اشخاص صورت گرفته، طرحی با نام لباس اسلامی – ایرانی دیده نخواهد شد.
یکی از دلایل تحقق نیافتن این پروژه در تولید انبوه، توجه نداشتن به سلیقه و رنگ‌های مناسب و متناسب با حال و هوای جامعه است و از سویی گویی افراط و تفریط نیز در بین این طرح‌ها دیده می‌شود. اگر طبق تصمیم مدیران فرهنگی و طراحان مقرر می‌شد که از علائم و نشانه‌های ایرانی یا ابیات شعرهای زیبای ایرانی استفاده شود، لباس به یک تابلوی خوشنویسی تبدیل می‌شود و با اصرار روی یک طرح تنوع سلیقه و مشتری از بین می‌رود.
از نگاهی دیگر، برندسازی در این زمینه می‌تواند مردان و زنان مسلمان کشورهای دیگر را به سوی بازار پوشاک ایرانی رهنمون کند و با ایجاد استاندارد حلال برای الیاف استفاده‌شده در لباس و همچنین تایید طرح‌های موجود می‌توان لباس اسلامی را به کشورهای دیگر صادر کرد.
برند لباس اسلامی – ایرانی تنها راه‌حل اجرایی شدن این پروژه است زیرا با ساخت برند، مدیران بازرگانی مجبور به احیا و توسعه آن خواهند بود و با هدف گسترش برند لباس اسلامی – ایرانی، طرح‌های مورد تایید فراگیر خواهد شد.
