اتاق خبر:دریاچه‌ی نمک ناترون در شمال تانزانیا مکانی مرموز است که شاید به راحتی بتوان به آن لقب گورستان پرندگان را داد. در سفر به این دریاچه پرنده‌هایی را می‌بینید که بر اثر مواد مذاب درون آب دریاچه به مومیایی‌های شبیه سنگ تبدیل شده‌اند. مواد درون این دریاچه در واقع خاکستر آتش‌فشان است. سدیم کربنات موجود در آب ناترون از تپه‌های مجاورش وارد آب آن شده و رنگ قرمزی به آب دریاچه می‌بخشد. می‌توان گفت مواد موجود در آب دریاچه همان موادی است که مصریان باستان برای ساخت مومیایی‌ها از آن بهره می‌گرفتند. به گفته‌ی اغلب کارشناسان آب ناترون بسیار قلیایی ( PHبین ۹ تا ۱۰/۵ ) است. مسلما زندگی در این محیط قلیایی با دمای ۶۰ درجه سانتی‌گراد و وجود مقدار قابل‌توجهی آمونیاک برای هر موجودی طاقت‌فرسا، سخت و حتی کشنده است. تنها فلامنگو‌ها، ماهی‌های قلیایی و باکتری‌های نمک دوست می‌توانند ناترون را زیستگاه امنی برای خود بدانند. طبق گفته‌ی نیک برندت عکاسی که سوژه‌هایش را از پرندگان مومیای شده این دریاچه گرفته است آب ناترون به قدر وحشتناک است که می‌تواند فیلم دوربین را در عرض چند ثانیه نابود کند. او به‌گونه‌ای خاص تعدادی از پرندگان را دوباره به آب بازگردانند که انگار دوباره به زندگی برگشته‌اند. تصور اغلب مردم از عکس‌های تیک برندت این است که این پرندگان بلافاصله بعد از ورود به آب تبدیل به سنگ شده‌اند.
اگرچه این ناحیه از تانزانیا شامل برخی از بهترین نقاط آفریقاست اما اغلب به دلیل نزدیکی به سرنگتی تعداد اندکی به آنجا می‌روند. در واقع می‌توان گفت سفر به دریاچه‌ی ناترون به دلیل برجستگی نقاط منفی آن سفر معمولی نخواهد بود. به دلیل گرمی بیش از اندازه در اطراف دریاچه احتمال اینکه بتوانید خودتان را با شرایط ناترون وفق دهید اندک است. اغلب سافاری‌های با کیفیت مسیر آروشا(Arusha)- تراجیری (Tarangire)- انگورونگورو( Ngorongoro ) سرنگتی(Serenget ) را برای رفتن به دریاچه انتخاب می‌کنند. به گفته‌ی برخی این راه به دلیل دزدی و غارت راهزنان آفریقایی در گذاشته راه امنی نبوده است. شاید بتوان گفت دلیل اصلی کم ترافیک بودن مسیر ناترون سفرسخت زمینی در جاده‌های خاکی و پر از دست‌انداز است که دو روزه کامل طول می‌کشد. مسیر بازگشت با هواپیما خواهد بود.
