فاطمه صدايي بسيار گيرا و آرام‌ دارد، بغض كه مي‌كند، صدايش بي جان مي‌شود، خش غمناكي بر تار موسيقي كلامش نمايان مي‌شود، از پشت برقع سياهي كه بر چهره دارد، مستقيم به چشمانم نگاه مي‌كند و به آرامي مي‌گويد« نمي دانم چرا قرباني شدم، همه زندگي من تباه شد.